Korzenie

Rozwój

„Według planu Bożego każdy człowiek jest wezwany do rozwoju, ponieważ życie każdego człowieka jest powołaniem” – pisał Paweł VI w encyklice Populorum progressio. Rozwój, który jest powołaniem, powinien być integralny, to znaczy dotyczyć całego człowieka: sfery cielesnej (więc i materialnej), umysłowej, psychicznej, duchowej, a w końcu także odbywać się w perspektywie ostatecznego celu ludzkiego życia. Żadnej z tych sfer nie należy ignorować i pomijać.

Prawdziwy rozwój społeczeństwa powinien być również integralny – to znaczy przyczyniać się do rozwoju każdego człowieka i całego człowieka. Nie może jednych sfer rozwijać nad miarę, a innych tłumić czy ograniczać. Nie może również umożliwiać rozwoju tylko jednych grup kosztem innych.

Jakie są przyczyny zacofania w rozwoju? – zastanawia się Benedykt XVI i znów odwołuje do tekstu Pawła VI. Nie chodzi tylko o aspekt materialny, ale często o wolę, która „zaniedbuje obowiązki solidarności”, myśl, która „nie zawsze potrafi dobrze ukierunkować pragnienie” oraz – przede wszystkim – „brak braterstwa między narodami”.

Społeczeństwo coraz bardziej zglobalizowane zbliża nas, ale nie czyni braćmi – zauważa Benedykt XVI. – Rozum sam z siebie potrafi pojąć równość między ludźmi i ustanowić obywatelskie współżycie między nimi, ale nie jest zdolny ustanowić braterstwa, które ma początek w Bogu – podsumowuje.

Tyle o korzeniach encykliki „Caritas in veritate”. Zapraszam do lektury i dalszych rozważań za tydzień.

Bibliografia
1. Caritas in veritate – Benedykt XVI
2. Nauczanie społeczne w encyklikach od Leona XIII do Jana Pawła II – ks. Tadeusz Borutka

Zdjęcie:
Autor: Ahd Jal/ www.flickr.com/ licencja Creative Commons Attribution 2,0