Muzyka i religia w czasach antyku-Chiny

publikacja 11.06.2005 15:14

Związek muzyki z innymi dziedzinami kultury, życiem społecznym czy religią w antyku był bardzo silny. Początkowo muzyka nie istniała w zasadzie jako odrębna sztuka rządząca się własnymi prawami. Oddziałując na wierzenia religijne, poglądy filozoficzne, literaturę, stanowiła z pewnością zjawisko wyjątkowe, ubogacające kulturę duchową prastarych cywilizacji.

W instrumentarium chińskim wyróżnić można trzy główne grupy instrumentów: - idiofony (instr. perkusyjne samobrzmiące), - areofony (instr. dęte), - chordofony (instr. strunowe). Membramofony stanowią grupę mniej liczną. Specyfiką dawnego instrumentarium chińskiego było występowanie różnorodnych idiofonów niemetalowych, np. dzwonów z drewniana kołatką, wiszące zestawy kamiennych gongów oraz instr. pocieranych ("leżący tygrys" z drewnianą piłą na grzbiecie, po której pociągano pałeczką), a także fletów glinianych (kulistych lub typu okaryny).

Klasyczne instr. chińskie to przede wszystkim: cytra (Guqin) – instrument strunowy o delikatnej i subtelnej barwie dźwięku (struny wykonane z jedwabiu, rozciągnięte na drewnianej powierzchni), zestaw dzwonów kamiennych, flety z gliny, flety bambusowe (m. in. fletnia Pana – kilka piszczałek bambusowych różnej długości, ułożonych tratwowo), organki ustne – Sheng (rodzaj harmonijki ustnej złożonej z kilkunastu trzcinowych piszczałek o różnej długości, zasilanych powietrzem z dodatkowego zbiorniczka zaopatrzonego w ustnik), bębny z membraną skórzaną.

Pierwsza strona Poprzednia strona strona 3 z 4 Następna strona Ostatnia strona

oceń artykuł