Biskup, który chciał zostać mnichem - św. Hugon

Chłopiec urodził się we francuskiej miejscowości Chateauneuf d’Isère w 1053 r. Jego rodzinna pochodziła z książęcego rodu, nie przedkładała jednak pociech doczesnych nad wieczne. Ojciec Hugona tak bardzo pragnął poświęcić swe życie Bogu, że po zabezpieczeniu bytu swoim dzieciom wstąpił do nowopowstałego, surowego zakonu kartuzów.

Hugon został posłany do szkoły katedralnej w Walencji. Tam dał się poznać jako chłopiec skromny, łaknący wiedzy i bardzo pobożny. Swoje pozytywne cechy rozwijał w toku dalszej nauki. Po skończonych studiach zainteresowała się chłopcem miejscowy biskup Die - późniejszy arcybiskup Lyonu i kardynał - który uczynił go swoim sekretarzem. Widząc, że młodzieniec nie jest kimś przeciętnym biskup mianował go kanonikiem katedry. Wziął go też ze sobą na synod do Awinionu.

Zbieg okoliczności sprawił, że dla Hugona pojawiła się szansa na zrobienie kariery duchownej. Właśnie wakowało biskupstwo w Grenoble. Na synodzie w Awinionie powierzono je zaledwie 27- letniemu Hugonowi. Okazał się znakomitym zarządcą: przeprowadził w upadającej diecezji głębokie reformy, nie tylko kościelne, ale i gospodarcze, wznosząc m.in. szpitale (dla kobiet, mężczyzn oraz dla trędowatych) i mosty. Zdołał także wyjednać dla Grenoble od księżnej Matyldy status "wolnego miasta".

Tak związki świętego z Grenoble przybliżał Katolickiej Agencji Informacyjnej ks. Zbigniew Kapłański:

Przyszły święty prędko zdobył sobie zaufanie swoich wiernych. Z ich pomocą wprowadził w życie liczne reformy, które miały uzdrowić życie Kościoła. Nakłonił wielu kapłanów do oddalenia żon i dzieci po zabezpieczeniu dla nich koniecznych środków do życia, opornych deponował. Powołał przy miejscowej katedrze kapłańską wspólnotę kanoników regularnych i sam obrał podobny im styl życia. Po raz kolejny Hugon dał przykład wielkiej pokory i ufności wobec Boga.

Jednak na tak wysokim stanowisku kościelnym Hugon nie czuł się zbyt dobrze. W 1081 r. postanowił zrzec się godności biskupa i wstąpił do benedyktynów w Cluny. Wzbudziło to niezadowolenie papieża, który namówił Hugona do powrotu. Posłuszny sługa Boży wrócił więc do swej diecezji i kontynuował reformy, szczególną opieką otaczając bliskie mu zakony. Wspierał rozwój cystersów, pomagał św. Robertowi w dziele reformowania benedyktynów, a św. Brunona skierował do pustelni w masywie La Chartreuse, gdzie wkrótce powstała Wielka Kartuzja. Współpracował także ze św. Bernardem z Clairvaux: ich poparcie udzielone Innocentemu II zażegnało schizmę.

Mimo tak wielkiej zaradności, jaka wykazał się Hugon w roli biskupa, święty nie czuł, że jest to jego miejsce w Kościele. Upragnionego zwolnienia ze stanowiska biskupa doczekał się Hugon dopiero w 1132 roku z pozwolenia papieża Innocentego II. Tak więc dopiero po 45 latach rządów Hugon mógł spełnić swoje marzenia. Zdecydował się pójść w ślady ojca i udał się się do kartuzji w Chartreuse, w pobliżu Grenoble. Zmarł tam niebawem na rękach pustelników - 1 kwietnia 1132 roku.

Kanonizowano go już dwa lata po śmierci, a relikwie - złożone w ołtarzu głównym katedry w Grenoble - w 1562 r. zostały zniszczone przez hugenotów. W ikonografii św. Hugon przedstawiany jest w stroju biskupim lub w zakonnym habicie. Atrybutem Świętego jest Dzieciątko Jezus w kielichu, łabędź - symbol doskonałości, mądrości, umiejętności odróżniania spraw istotnych od nieistotnych, jaka go cechowała.