Wypędzony biskup - św. Eugeniusz

Przez wiele lat stolica biskupia w Kartaginie pozostawała nieobsadzona. Dopiero gdy królem Wandalów został Huneryk, zakaz ten został zniesiony. W 480 r. król zgodził się na wybór na to stanowisko cieszącego się dużym autorytetem wśród miejscowych chrześcijan Eugeniusza.

Huneryk nie zaprzestał jednak prześladowania chrześcijan, podążając wiernie śladami ojca Genzeryka. Biskupi i duchowieństwo skazywani byli na roboty, kościoły były zamykane i nie pozwalano obsadzać zwolnionych urzędów kościelnych. W tych trudnych czasach biskup Kartaginy starał się brać w obronę będących pod jego duchową opieką chrześcijan. Pragnął doprowadzić do zwołania synodu biskupów, lecz król do tego nie dopuścił.

Wreszcie zdecydowano o zesłaniu Eugeniusza na wygnanie. Święty musiał oddalić się w głąb pustyni mauretańskiej, gdzie znosił głód, pragnienie i gorąco. Legenda mówi, że wśród licznych mąk dotknął go także paraliż, a strzegący św. Eugeniusza ariański strażnik podawał mu zamiast wody ocet, by dopełnić upokorzeń.

Po tak okropnych przeżycia nie porzucił Eugeniusz wiary w Boga i przetrwał czasy wygania. W 487 roku, gdy prześladowania nieco osłabły powrócił do Kartaginy, gdzie sprawował władzę biskupią jeszcze przez 12 lat. Po objęciu tronu przez króla Trazamunda ponownie zaczęto prześladować katolików. Nie było więc dane świętemu dożyć swych ostatnich dni w spokoju. Eugeniusza przesiedlono do Albi w południowej Francji, gdzie zmarł po 9 latach wygnania. Wg. innej wersji św. Eugeniusz miał zostać ścięty przez króla Wandalów za jawne opowiadanie się przeciw arianizmowi.

Wspomnienie św. Eugeniusza Kościół katolicki obchodzi 30 grudnia.