Ambitna cesarzowa - św. Adelajda

Dokonała wielu istotnych reform i trwale zapisała się w historii Europy. Często nazywa się ją najwybitniejszą kobietą X stulecia.

W wieku 16 poślubiła króla Włoch, Lotara II. Ich udany związek trwał zaledwie trzy lata, bowiem Lotar zginął, zamordowany przez Beregariusza, który pretendował do włoskiego tronu.

Owdowiała kobieta musiała szukać schronienia u Ottona I, który niebawem pokonał Beregariusza, w 951 roku pojął za żonę Adelajdę, a rok później, w Boże Narodzenie, oboje zostali ukoronowani na cesarza i cesarzową. Adelajda dała Ottonowi troje dzieci, wśród nich Ottona II, następcę tronu. Po śmierci małżonka, cesarzowa musiała sprostać wyzwaniom jakimi były konflikty z synem i jawna niechęć synowej. Żona Ottona II – Teofania, nakłoniła nawet męża, by skazał matkę na banicję.

Dopiero po śmierci syna święta Adelajda mogła przejąć władzę, jako regentka, w zastępstwie zbyt młodego Ottona III. Okazała się kobietą inteligentną i roztropną, mającą w posiadaniu niezwykły zmysł organizacyjny i umiejętność doboru właściwych osób na właściwe stanowiska. Założyła kilkanaście klasztorów, finansowała instytucje kościelne w kraju, wyróżniała się przy tym niezwykłą hojnością. Starała się też wspierać najbiedniejszych, przez co zyskała dużą popularność w oczach ludu. Cesarzowa zadbała o poprawę sytuacji finansowej państwa, poprzez usprawnienie administracji.

Ostatnie lata swego życia spędziła jako mniszka w klasztorze w Selz pod Strasburgiem. Zmarła 16 grudnia 999 roku w wieku 67 lat. Została kanonizowana w 1097 przez Papieża Urbana II. Kult świętej dotarł do licznych krajów, a grób cesarzowej odwiedzały tłumy pielgrzymów. W ikonografii przestawiania jest jako urodziwa kobieta, z kościołem lub klasztorem w ręku. Jej wizerunek można oglądać m. innymi w katedrze w Meissen.