Bóg. Tchnienie. Ruah

Kim jest Ten, którego określamy słowami Duch Święty? Słowo Duch – Ruah – znaczy tchnienie, powietrze, wiatr. Wiatr wieje tam, gdzie chce, i szum jego słyszysz, lecz nie wiesz, skąd przychodzi i dokąd podąża. Tak jest z każdym, który narodził się z Ducha^[1] – mówił Jezus do Nikodema.

Kim jest? Jest Bogiem. Osobą. Kimś, nie czymś.

Obecny w historii świata od zawsze. Od stworzenia, przez obietnice Starego Przymierza, słowa proroków, przez Wcielenie, Śmierć i Zmartwychwstanie Chrystusa, w końcu posłany i obecny w Kościele.

Jest Tym, który wskazuje drogę. Przypomina, co powiedział Jezus. Zaświadcza o Nim. Prowadzi do całej prawdy, przekonuje świat o grzechu, sprawiedliwości i sądzie^[2]. Grzechu – bo brak nam wiary, sprawiedliwości – bo Odkupiciel wraca do Ojca, w końcu o sądzie – bo władca tego świata został już osądzony. Jest zatem Tym, który przekonuje, że mimo grzechu dla każdego z nas jest nadzieja. Nadzieja, która nie leży w nas samych, ale w Jezusie Chrystusie i Jego zwycięstwie.

Jest Tym, który przywraca utracone przez grzech podobieństwo Boże. Jest Tym, który wstawia się za nami. Jest tym, który przychodzi z pomocą naszej słabości. To On uzdalnia nas do miłowania na wzór Syna i wszystkich złączonych w Kościele – tak różnych - prowadzi do duchowej jedności. Jest Tym, który uświęca.

Tego, co Boskie, nie zna nikt, tylko Duch Boży.^[3]. Bez Niego nie możemy poznać Boga. Bez Niego nikt nie może powiedzieć: Panem jest Jezus.^[4] Gdzie Go znaleźć? Jak poznać?

To prawda – Boga nie można ogarnąć, nie można zawłaszczyć ani ograniczyć. Duch wieje tam, gdzie chce. Może dać poznanie każdemu. A jednak nie musimy szukać Go po omacku. Jest w Kościele^[5]:

• w Pismach, które On natchnął;
• w Tradycji, której zawsze aktualnymi świadkami są Ojcowie Kościoła;
• w Nauczycielskim Urzędzie Kościoła, któremu On asystuje;
• w liturgii sakramentalnej, w której przez jej słowa i symbole Duch Święty prowadzi nas do komunii z Chrystusem;
• w modlitwie, w której wstawia się za nami;
• w charyzmatach i urzędach, które budują Kościół;
• w znakach życia apostolskiego i misyjnego;
• w świadectwie świętych, w którym ukazuje swą świętość i kontynuuje dzieło zbawienia.

Wystarczy sięgnąć. A czasem i nie trzeba sięgać, wystarczy chcieć dostrzec i nie odwracać się do Niego plecami.

Wystarczy zawołać: Przyjdź! Wystarczy zatęsknić. Wystarczy uchylić Mu drzwi swojego serca.