Rehabilitacja ducha

Gdy moja choroba, tj. schizofrenia paranoidalna, jeszcze się nie objawiła, chodziłem do szkoły, miałem dobrego kolegę. Później nasze drogi się rozeszły. Znów spotkaliśmy się, gdy zachorowałem i okazało się, że... on ma ten sam problem. Przyprowadził mnie do Misericordii – mówi Andrzej. – Na początku nie chciałem tu być. Nie było mi łatwo zaakceptować chorobę. Teraz przychodzę, bo mam świadomość, że mogę w tym miejscu spotkać ludzi z podobnym problemem, którzy mnie rozumieją. Poza tym zajęcia w pracowniach, spotkania z terapeutami powodują, że chcę się angażować w życie – dodaje.

Dzieło opatrzności

Wszystko zaczęło się od nominacji na kapelana Szpitala Psychiatrycznego przy ulicy Abramowickiej w Lublinie. Ksiądz prałat Tadeusz Pajurek otrzymał ją od ówczesnego metropolity lubelskiego abp. Bolesława Pylaka. Wtedy nikt nie myślał o tak szeroko zakrojonej inicjatywie. – Patrząc wstecz, widzę w tym ostatecznie dzieło opatrzności Bożej – mówi ks. Pajurek, który jest także prezesem stowarzyszenia.

Dla nowo powołanego kapelana szybko stało się jasne, że w ośrodku, gdzie przebywało ponad 1000 pacjentów, w tym 90 proc. z chorobą psychiczną, niezbędne będzie miejsce spotkań. – Zależało mi, by powstała kaplica dostępna dla jak największej liczby pacjentów. Zrodził się pomysł wybudowania jej przy szpitalu, który podarował teren pod świątynię – opowiada. Aby zgromadzić potrzebne pieniądze, w 1991 roku powołano Charytatywne Stowarzyszenie Niesienia Pomocy Chorym „Misericordia”.

– Wtedy pomyślałem również, że obok kaplicy powinien działać ośrodek terapeutyczny. Ewa Kopacz, nieżyjąca wicedyrektor szpitala, stworzyła projekt takiej jednostki – mówi ks. Tadeusz. Stowarzyszenie otrzymało ziemię w darowiźnie od Skarbu Państwa. Niemiecka Fundacja Współpracy Polsko-Niemieckiej dała pieniądze, ale wciąż ich brakowało. By otrzymać wsparcie z fundacji Renovabis, planowana kaplica została podniesiona przez biskupa do rangi kościoła rektoralnego. Zebrane pieniądze pozwoliły na wybudowanie kościoła pw. św. Judy Tadeusza wraz z ośrodkiem. – Moją największą radością jest kościół rektoralny, miejsce modlitwy i integracji. Przyjeżdżają tu wierni z całego miasta. Dołączają do chorych, którzy wcześniej nie chodzili do kościoła, często z powodu strachu przed brakiem akceptacji ze strony zdrowych. Dla naznaczonych cierpieniem w gmachu tej świątyni zaczyna się duchowa rehabilitacja – próba wyjścia poza granice własnej choroby i ułomności – stwierdza ks. Tadeusz.