Niech Bóg błogosławi Lublin

Ostatni dzień pobytu wspólnot neokatechumenalnych z Chorwacji i pierwszy wspólnot z Włoch, przypadł na rozpoczęcie w Lublinie największej ulicznej imprezy Carnavalu Sztukmistrzów.

Podczas gdy na rogu ul. Świętoduskiej i Krakowskiego Przedmieścia trwały pokazy magicznych sztuczek, Toni z rzymskiej wspólnoty neokatechumenalnej na schodach ratusza dawał świadectwo działania Pana Boga w swoim życiu.

- Byłem daleko od wiary, od Jezusa. Do niczego nie był mi On potrzebny. Przyszedł jednak moment, że nie mogłem już ze swoim życiem zrobić nic konstruktywnego, znalazłem się w totalnym dole. Potrzebowałem pomocy by wyjść z wielu nałogów. Wtedy pojawili się ludzie, którzy pokazali mi Drogę. Dziś jestem "żywym" człowiekiem. Dzięki Jezusowi! - mówi Toni. 

Grupa włoska i okoliczni słuchacze żywo reagowali brawami na wystąpienie Toniego. - Dziś jesteśmy w Lublinie przejazdem - mówił ze schodów katechista, opiekun rzymskiej wspólnoty. - Zaraz wyjeżdżamy do Krakowa na spotkanie z papieżem Franciszkiem, ale chcemy wam zostawić ważną wiadomość: Pan Bóg nad wami czuwa. Prosimy Go też, by zawsze błogosławił waszemu miastu - podkreślał. - Niech także na Lublin spłynie błogosławieństwo papieża Franciszka. 

Kawałek dalej w ogrodzie kościoła św. Piotra na Królewskiej odpoczywała i posilała się grupa pielgrzymów z Chorwacji. - Przyjechaliśmy z Zadaru - mówi Gabriele. - W planie przed spotkaniem z papieżem mieliśmy zwiedzanie m.in. Kielc i właśnie Lublina. - Lublin jest najpiękniejszy! - wykrzykuje jej młodszy kolega Jakov. 

Sylvia i Mirelle już po raz kolejny są uczestniczkami ŚDM. - Już nie wyobrażamy sobie, by nie być na spotkaniu z papieżem. Polska jest na szczęście dosyć blisko. Ostatnia wyprawa do Brazylii to dopiero było wyzwanie - śmieją się dziewczyny. 

Pielgrzymi ubrani w koszulki ŚDM wyróżniali się w tłumie turystów przybyłych, by oglądać pokazy sztukmistrzów. - To dla nas także wielka frajda, że możemy bawić się razem z wami - mówi Jan z Zadaru. - Prawdę powiedziawszy nigdy wcześniej nie widziałem ludzi chodzących po linie na takiej wysokości - nie kryje uznania.