Jedyną zachowującą w miarę przybliżone proporcje metodą liczenia głosów jest metoda Hare’a-Niemayera. Metody D’hondta i Sainte-Laguë faworyzują wyższe ugrupowania; z drugiej jednak strony umożliwiają stabilne samodzielne rządy bądź stabilną koalicję dwóch partii. Sam jestem monarchistą, ale dopóki nie mamy realnego kandydata do tronu (w dobie nacjonalizmu Wettynowie nie są jeszcze realną propozycją, choć do rządzenia wydają się nadawać), musimy władzę wybierać. I wolałbym, żeby władza była przedstawicielem Boga, mądrości i prawa, a nie ludu. Wcale nie wyklucza to społeczeństwa obywatelskiego, o którym mówi „Gaudium et spes”. Ludzie mogą angażować się w życie społeczne poprzez fundacje charytatywne, tworzenie miejsc pracy, szkół, szpitali, obiektów rekreacyjnych. Władzę, owszem, może wybierać – sam święty Tomasz z Akwinu, który również skłaniał się ku ustrojowi monarchicznemu, dopuszczał wybór władz przez obywateli. Władza musi być jednak przede wszystkim odpowiedzialna i sama podejmować słuszne decyzje, a nie zasłaniać się „wolą ludu”, koniecznością spełnienia obietnic — a nade wszystko pamiętać, że pochodzi od Boga i że w pierwszej kolejności odpowie przed Nim, a nie przed ludem. Same obietnice wyborcze to jedno wielkie przekupstwo. Powinniśmy wybierać ludzi, którzy kierują się zasadami wiary katolickiej, którzy potrafią rządzić i się do tego nadają, cieszą się dużym uznaniem – a nie tych, którzy pięknie mamią ludzi wizją tego, że dostaną więcej pieniędzy dzięki temu, że zostaną one komuś innemu zabrane w podatkach.

Jakoś za czasów PO nie przypominam sobie podobnej aktywności KEP.

Smuci mnie milczenie Episkopatu w fundamentalnej kwestii, jaką jest łamanie Konstytucji i praworządności przez rząd PiS-u.
W Katechiźmie Kościoła Katolickiego p.1904 KKK czytamy:
„Jest wskazane, by każda władza była równoważona przez inne władze i inne zakresy kompetencji, które by ją utrzymywały we właściwych granicach. Na tym właśnie polega zasada «państwa praworządnego», w którym najwyższą władzę ma prawo, a nie samowola ludzi„

Zajęliby się tym, co leży w ich kompetencjach, np. prawem (?) cudzołożników do przystępowania do Komunii, zamiast wypowiadać się na temat, który leży poza kompetencjami Kościoła.

Skąd taka aktywność KEP w tym temacie? Zastanawiam się, czy stanowisko w tym zakresie było wynikiem czynienia tego, co w danej chwili należy czynić, czy raczej kolejnym podejściem do tańca z pałacem albo nowogrodzką. Po co? A może lepiej zająć się realnymi problemami, bardzo prozaicznymi niekiedy, jak np. zmiana godzin mszy świętych tak, żeby ludzie mogli pójść do kościoła później niż na 18 (bo teraz inaczej się pracuje)? Albo zwiększenie liczby mszy świętych w ciągu dnia (bo koncelebry już za dużo)? Albo właściwą formacją seminaryjną po to, żeby dobrze uformowani kapłani, znający i rozumiejący teksty przywołane w stanowisku rzecznika wykładać w zwykłej pracy duszpasterskiej wiernym? Hm?

Mam taką koleżankę, która w zasadzie nie wierzy a nadal śpiewa w scholi, na jakichś tam festynach parafialnych, bo lubi śpiewać, ma tam duże grono znajomych, jakiego nie ma poza kościołem. Chodzi też na zajęcia w pracowniach artystycznych dla dorosłych (taki MDK dla 18+), ale to, podobno, nie to samo.