Od pewnego czasu, dokładnie od 50 lat, można zauważyć spadek powołań kapłańskich. Spadek ten jest ściśle związany z tematem spadku liczby ministrantów. Chce zwrócić uwagę na dwa elementy, oczywiście nie jedyne, które mają wpływ na tę sytuację. Pierwszy dotyczy zadań ministranta. W odnowionej liturgii ministranci przejęli cześć obowiązków kapłana. Widocznie czują, że nie są na swoim miejscu. Jednocześnie odebrano im właściwy element posługi ministranckiej. Przestali być nieodzownymi pomocnikami kapłana, a stali się jego partnerami w obrębie ołtarza. Doprowadziło to do sytuacji, że kapłani wolą odprawiać bez ministrantów, a ministranci wolą się trzymać z daleka. Oczywiście są też zjawiska patologiczne, gdy ministrant nie czując niestosowności, włazi na głowę księdzu. Pomieszanie tych porządków ma swoje implikacje. Drugim elementem, który przykuwa moją uwagę to zmiana orientacji w Kościele. Z jasnego i przejrzystego zwrócenia ku Bogu, skierowano się ku człowiekowi. Wierzący są wstanie wiele poświecić dla Boga. Gdy Bóg jest celem, sensem, wszelkich wyrzeczeń i wysiłków, nic nie jest zbyt trudne. Jeśli celem i sensem jest człowiek, bliźni, rodzi się pytanie dlaczego mam się poświecić by innym było lepiej niż mi. Zdystansowanie się jest wtedy naturalnym odruchem.W klasycznej teologii poświęcamy się dla bliźnich z miłości do Boga, a w nowoczesnej? Tych tematów jest naprawdę wiele. Obecnie w Kościele trwamy w zastraszeniu przed podjęciem tematu, o być może, błędnej drodze ostatnich lat.