Nie popadajmy tylko w depresję, że znowu na Zachodzie, że odstajemy, że musimy doganiać. My przecież też mamy przemysłowców, ziemian, finansowców, polityków, naukowców, a i przecież zwykłych ludzi miast i wsi o których za życia ich nie wiemy, że żarliwi katolicy, że miłosierdzia pełni, że cisi i pokorni. O, dajmy na to choćby ostatnio śp. Profesor, nie wiedzieliśmy, a im lat Mu przybywało, tym i miłosierdziem rósł! Choć miłosierdzie może i widzieliśmy, to przecież z motywacją pokornie się ukrywał, katolicką wiarą nie epatował - przyzwoitość nie zezwalała.

Eh, ta nasza narodowa przywara: Cudzych chwalicie, swoich nie znacie. Niestety, chyba rację miał ten, co to dla niego polskość, to nienormalność. A jeśli już nawet normalność, to jakaś taka złożona, sprzeczna wewnętrznie i pokrętna. Czujemy się i lepsi, i gorsi zarazem, a przecież realnie, nie mamy się czego wstydzić. A jeśli już mamy czego, to tylko tego, że się wstydzimy.

Zatem frustracje na bok, alleluja i do przodu, alleluja i do roboty.