Świetnie Panie Redaktorze! Podpisuję się dwiema rękami pod artykułem. Tylko - kto to zrobi?
Kiedy ważyły się losy referendum akcesyjnego do Unii, a ja byłem po lekturze Traktatu Lizbońskiego (konstytucja wprowadzona tylnymi drzwiami - 10 tys. stron ustaleń wprowadzających superpaństwo europejskie z jednym hegemonem), głośno i stanowczo protestowałem przeciwko przystąpieniu Polski do czegoś takiego. Jakie to problemy miało niby rozwiązać? Początkowo ważyły się losy, większość Polaków była przeciwko. Zadecydował głos polskiego Papieża i Kościoła. Oczywiście teoretycznie była szansa na osłabienie skutków tej decyzji od środka, ale to przy innym rządzie i przy polskim Papieżu, który przecież nie był wieczny.

Tymczasem wtedy sytuacja w kraju była tak nabrzmiała, że gdyby nie doszło do istotnych reform systemu, musiałoby dojść do przesilenia, do wybuchu kolejnej rewolucji społecznej. Otwarto wentyl emigracji i najlepsze, najaktywniejsze, najbardziej wykształcone i przedsiębiorcze jednostki opuściły kraj.

Kto wtedy najbardziej wiwatował po referendum akcesyjnym? SLD i Zachód. Nikt się nie zastanawiał dlaczego? Skąd ta radość komuny, że idziemy do opluwanej latami "Europy"? Skąd ta radość Zachodu, że będą gdzie mieli wydać tyle środków pomocowych? Nagle się okazało, że świat się składa z samych filantropów. Można powiedzieć świat Owsiakiem stoi!

Kto niby ma w kraju protestować? Stare dziadki, które zostały? Ci uczepieni pańskiej klamki, jak rzep psiego ogona? Proszę sobie ze mnie nie dworować. Już jest dawno pozamiatane. TO, to są tylko skutki, efekty. Przyczyny były wcześniej. Dlaczego ludziom w kraju tak trudno przyjąć do wiadomości prawdę oczywistą: Polski już dawno nie ma. Gdzieś tak od września 1939 r.

Aż przykro czytać.

"Obłudnicy! Dlaczego Mnie wystawiacie na próbę? Pokażcie Mi monetę, którą się płaci podatek" . A oni podali Mu denara. Wtedy zapytał: "Czyja jest ta podobizna i napis?". Odpowiedzieli: "Cesarza". Wówczas rzekł: "Oddajcie więc cesarzowi to, co jest cesarskie, a Bogu to, co boskie".