Ra-Mi, w czasach apostolskich wyświęcano diakonisse, tak więc postulat dopuszczenia kobiet do niższych święceń kapłańskich jest jak najbardziej trafny.

W Kościele Zachodnim diakonise przetrwały do XII wieku, w Kościele Prawosławnym do XIV wieku. W obu przypadkach rola diakonis zmalała wraz z rozkwitem życia monastycznego i ascezy średniowiecznej. Stopniowo funkcja ta została zapomniana, bo ideałem kobiety w służbie Kościołowi stała się mniszka.

@BARTOS, piszesz co tydzień. Ja miałem na myśli codzienną modlitwę liturgią godzin. Ile znasz parafii, gdzie codziennie po mszy wieczornej są nieszpory? Nieszpory niedzielne odprawiane w wielu parafiach powoli wymierają. Bo liturgią godzin nie da się modlić raz na tydzień, więc dlaczego by ludzie mieli przychodzić w niedzielę na nieszpory?

"diakon NIE JEST OD ZASTĘPOWANIA KAPŁANA"

Owszem, nie jest od zastępowania, bo sam jest kapłanem. Święcenia diakonatu są święceniami kapłańskimi.

"W którym miejscu Chrystus wprowadzał stopniowanie "prezbiter robi to, a diakon tamto"? "
Chrystus tego nie wprowadził, bo za jego czasów nie było prezbiterów, biskupów i diakonów. Diakonat wprowadzono, gdy wspólnoty zaczęły się rozrastać. Wtedy, by odciążyć Apostołów od "codziennych" spraw wspólnoty powołano diakonów. Ich rola jak najbardziej ma podstawy biblijne.

Dokładnie, jedni mogli "nakładać ręce", a inni jedynie "posługiwać przy stole".

Reszta podziału zadań wynikała z rozwoju organizacyjnego Kościoła na przestrzeni wieków.

Zadam czysto teoretyczne, nieco podchwytliwe pytanie, skąd wiadomo, że Jezus był celibatariuszem?

Gość, powierzenie Matki uczniowi nie jest trafnym argumentem, kobieta musiała znajdować się pod opieką mężczyzny (ojca, męża, syna), który był głową rodu. Z kulturowego punktu widzenia powierzenie matki pod opiekę synowej nie wchodziło w grę.

Brak wzmianki o wdowie też o niczym nie świadczy, o żonach Apostołów też wiadomo jedynie pośrednio, co nie znaczy, że ich nie było.

Gość, w przypadku wdowy "automatycznie" wracała ona pod opiekę ojca, tak więc brak wzmianki o przekazaniu wdowy pod czyjąś opiekę również o niczym nie świadczy.
Teraz w drugą stronę, brak jest wzmianki wprost, że Jezus był bezżenny. Brak żony u mężczyzny w sile wieku nie był w Izraelu codziennością. Dziwi fakt, że faryzeusze nie wytknęli Jezusowi bezżenności, gdy dla nich ktoś, kto nie miał żony nie mógł cieszyć się autorytetem nauczyciela.

Ra-Mi, Nie wiem z czym Ci się mój nick kojarzy, ale tego typu rozważania na wydziałach teologicznych są codziennością. Tak zwane "wątpienie metodyczne" jest jednym z podstawowych narzędzi w teologii.

Słowa te zostały wypowiedziane do uczniów, zaraz po tym, gdy faryzeusze zapytali go o kwestie nierozerwalności małżeństwa. Kontekst przeczy takiemu rozumieniu tego fragmentu. Wypowiedź Jezusa o kastratach jest odpowiedzią na krytykę małżeństwa przez uczniów, jako zbyt dużego ciężaru, związanego z nierozerwalnością, nie zaś pochwałą, czy obroną własnej bezżenności.

To właśnie faryzeusze powinni kierować do Jezusa zarzut bezżenności, dla nich człowiek nie mający żony nie mógł mieć autorytetu nauczyciela, ale nie ma zaś żadnego pośredniego, ani bezpośredniego zarzutu z ich strony. Zarzuty "żarłoka i pijaka" pojawiają się w kontekście wypowiedzi o Jezusie i o Janie. Odpieranie zarzutu o "kastracie" może dotyczyć Jana, a nie Jezusa.

Z kontekstu wypowiedzi i użytych słów można wyciągnąć następujący wniosek
- lud "wyszydza" Jana ze względu na jego bezżenność.
-faryzeusze pytają Jezusa o nierozerwalność, Jezus podkreśla wartość i trwałość małżeństwa, wypowiadając się o nim w sposób pozytywny
-uczniowie, którzy wywodzili się ze środowiska janowego przedstawiają swoją, bardziej radykalną wersję, podkreślającą bezżenność, na wzór Jana
-Jezus odnosi się do zarzutów kierowanych wobec Jana (kastrat), które podkreślają wartość nauki janowej, będącej uzupełnieniem wcześniejszych, pozytywnych słów Jezusa o małżeństwie.

Taka interpretacja słów niesie ze sobą mniejszą ilość luk, które by trzeba było wyjaśniać. By odnieść te słowa bezpośrednio do Jezusa trzeba by było odpowiedzieć na pytanie czemu faryzeusze w ogóle pytali go o kwestie małżeństwa, skoro człowiek bezżenny nie miałby dla nich żadnego autorytetu?

Też jestem po teologii, więc jest 1:1 ;)

Dobra, do czego zmierzam tym z pozoru absurdalnym pytaniem. Chodzi o to, że z Pisma i Tradycji Kościoła ciężko jest jednoznacznie i z całą pewnością dowieść, że Jezus żył w celibacie. Tym bardziej nie da się zrobić takiego dowodu odnośnie celibatu duchowieństwa.

Nie jestem żywotnie zainteresowany głównym tematem dyskusji, ale czytając odpowiedzi @Ra-mi, udzielone @l stwierdzam, że odpowiadanie w płaszczyźnie pytania to ginąca sztuka...

Ra-Mi, Ciekawe stwierdzenie, że forum Gościa Niedzielnego pod artykułem z kategorii teologii nie jest dobrym miejscem na dyskusje teologiczne :)
A kolega powyżej pisał o niskim poziomie kształcenia w seminariach duchownych, ja nie uczęszczałem do seminarium.

"Bycie kapłanem", czyli przyjęcie święceń kapłańskich i sprawowanie funkcji właściwych kapłanowi.

Jeśli tak to ujmujesz, to masz rację, a ja się mylę, diakon nie będzie kapłanem sensu stricte. Natomiast w rozumieniu szerokim pełni on "funkcje kapłańskie" i korzysta z dobrodziejstw sakramentu święceń, nazywanego potocznie "kapłaństwem".

Wchodzimy na płaszczyznę niuansów językowych, to trochę niebezpieczne, dlatego przyznaję Ci rację.

Znów mylicie pewne pojęcia, mówiąc o zaangażowaniu świeckich. Diakon nie jest osobą świecką, tylko duchownym.

Co do samej posługi, to, że ktoś jest trzydziestoparoletnim mężem i ojcem wcale nie oznacza, że Bóg nie może go powołać do przyjęcia święceń.

A co do pytania Ra-Mi o diakonise, w Prawosławiu od lat siedemdziesiątych XX wieku toczy się dyskusja na temat przywrócenia posługi diakonis, miejmy nadzieję, że i u nas kiedyś powrócimy do tej funkcji w Kościele.

"miejmy nadzieję, że i u nas kiedyś powrócimy do tej funkcji w Kościele" Miejmy nadzieję i módlmy się abyśmy szli za Duchem Świętym, a czy On zdecyduje tak czy inaczej, nie nam to oceniać. Resztą się NIE PRZEJMOWAĆ/ZAMARTWIAĆ