Nic dodać , nic ująć !

Bardzo dobry tekst. Gdzieś na forum przeczytałem, że nastolatek modli się by urósł do wzrostu koszykarza. No i doradzają mu, że to jest możliwe, gdy będzie prosił. Od siebie dodam, że Pan Bóg zawsze daje wędkę, a nie rybę, co nie wyklucza sytuacji nie do wytłumaczenia i cuda dzieją się na co dzień. Sam napisałem, że Pan Bóg zawsze dawał mi inaczej niż prosiłem, ale zawsze dwa razy więcej, niż się spodziewałem.

Życie jest ciężkie. Gdy zabraknie rodziny, to człowiek jest zostawiony sam sobie. Chciałoby się uciec do Kogoś, kto przytuli czy uleczy, załatwi pracę, miłość. Pragnienia są ludzkie. Nie ma nic w nich złego. Dyskutując z katolikami spotykałem kilka postaw: jedna z nich to, że do Boga trzeba się zwracać w "poważnej sytuacji". Tyle, że kiedy jest poważna sytuacja? Gdy mam raka lub jestem długotrwale bez pracy? Jest duża popularność zborów zielonoświątkowych bo ludzi tam nauczają, że dobrobyt jest następstwem przyjaźni z Bogiem. A kto nie chciałby żyć w dobrobycie i szczęściu? Inny rodzaj patrzenia na modlitwę to "bądź wola Twoja". Moje nie jest ważne, liczy się tylko co Bóg chce. Oczywiście na pozór nie ma w tym nic złego, w końcu Bóg chce naszego dobra. Z tym, że czasem nie wiemy co jest wolą bożą. Czasem powstają wskutek takiego myślenia takie kwiatki: nie odnalazłem powołania, rozminąłem się z powołaniem ale "wisienka": powołanie jest do kapłaństwa, życia w rodzinie lub samotnego. A może po prostu do bycia świętym i szczęśliwym?