Wobec wymienionej w Piśmie Świętym Febe użyto słowa "diakon", nie "diakonisa", co wskazuje na równy stopień święceń. Ale ja nie o diakonach, ani diakonisach, tylko o kapłanach. Dowody znajdują się w rzymskich Katakumbach Pryscylli. Poza jednoznacznie opisanymi grobami kapłanek (presbytera) i biskupek (femina episcopa) znaleźć tam można fresk przedstawiający grupę kobiet sprawujących Eucharystię oraz drugi, z wizerunkiem biskupki Teodory. Zaznaczyć trzeba, że są to freski z katakumb w Rzymie, a tamtejszy Kościół uznawany był za prawowierny, więc był to wyraz "oficjalnej" wiary, a nie lokalnej herezji. Ostatni przekaz o kobietach kapłanach wymienia Kronika Wilkunda z X wieku, gdzie jest mowa o śmierci "kapłanów obojga płci". Zachowane są też średniowieczne rzeźby i malowidła przedstawiające przełożone klasztorów żeńskich z mitrą, pastorałem i pierścieniem. Zwyczaj sprawowania władzy biskupiej przez przełożone klasztorów trwał do XI wieku, kiedy to podporządkowano wszystkie żeńskie klasztory męskim odpowiednikom. Z tego okresu zachowana jest rzeźba z kościoła w Le puy en Velay we Francji, która przedstawia duchownego wyrywającego pastorał z rąk ksieni. W tym samym okresie zaprzestano święceń diakonis. Tak więc dowody są.

Pierwotna wiara w małżeństwo Jezusa znalazła swój wyraz we wczesnochrześcijańskich apokryfach. Oczywiście apokryfy nie stanowią depozytu wiary, natomiast są wyrazem wiary ówczesnych ludzi.

Pośrednie dowody można znaleźć także w Ewangelii Jana. Istnieje hipoteza, że opis wesela w Kanie Galilejskiej jest zmodyfikowanym opisem ślubu Jezusa. Wskazuje na to unikalne i dziwne użycie słowa "oblubieniec" w kontekście nie odnoszącym się do Jezusa (Ewangelie zawsze używają słowa "oblubieniec" w odniesieniu do Jezusa). Na fakt, że był to ślub Jezusa wskazuje także kulturowa rola Marii. Tylko matka pana młodego mogła wydawać polecenia służbie, do jej obowiązków należało też dbanie o zaopatrzenie w wino. Jezus był też nazywany "nauczycielem", która to rola była zawsze zarezerwowana dla człowieka żonatego. Oczywiście są to tylko spekulacje, Pismo Święte nie potwierdza, ani nie zaprzecza, że Jezus miał żonę.

A kiedy zabrakło wina, Matka Jezusa mówi do Niego: «Nie mają już wina». 4 Jezus Jej odpowiedział: «Czyż to moja lub Twoja sprawa, Niewiasto? Tak brzmi rozmowa między panem młodym a jego matką? Brak wina na weselu to nie jest ich sprawa? Kpisz sobie z nas Dremorze? A jesli nie to czemu siejesz zamęt? Na prawde nie sposób skomentowac kazda bzdure jaką piszesz. Kiedy Ty to płodzisz?

Te słowa Jezusa są Jego argumemtem za bezżennością dla Królestwa Niebieskiego. Rozwody zaś są niegodziwością.

Nieprawda, po pierwsze nie istnieje coś takiego w Piśmie jak "bezżenność dla Królestwa Niebieskiego". Jezus mówił co najwyżej o kastracji, nie o bezżenności. Kulturowo natomiast słowa Jezusa miały pokazać, że Królestwo Boże jest ważniejsze niż wszystko inne, łącznie z rodziną. Nie da się tego powiązać z celibatem, bo jest tam mowa o "opuszczeniu dzieci". A celibat nie oznacza, że powołany kapłan ma porzucić swoją rodzinę, z dziećmi włącznie.

Nieprawda. Jezus mówił właśnie o celibacie/dziewictwie. "Kulturowość" wymyślił sobie Dremor sam. A druga część powyższej wypowiedzi Dremora to jeszcze większe kłamstwo i wodolejstwo, stojące już jawnie przeciw słowom Piotra.

Proponuję w takim razie sięgnąć do Pisma Świętego, greckie słowo użyte przez Jezusa to "eunuchoi", czyli kastraci. A co do porzucenia rodziny dla Królestwa Niebieskiego, to masz wiele przykładów w Ewangelii, więc Twoja interpretacja słów Piotra przeczy słowom Jezusa.

No i znowu siejesz zament Dremorze. Pelny tekst biblijny brzmi: «Nie wszyscy to pojmują, lecz tylko ci, którym to jest dane. 12 Bo są niezdatni do małżeństwa, którzy z łona matki takimi się urodzili; i są niezdatni do małżeństwa, których ludzie takimi uczynili; a są i tacy bezżenni, którzy dla królestwa niebieskiego sami zostali bezżenni. Kto może pojąć, niech pojmuje!»

Nigdzie w biblii nie ma tekstu, ze dla królestwa niebieskiego trzeba porzucic zone i dzieci a jedynie rodzine swego dziecistwa. Nic dziwnego z zona łączy sakrament a dzieci same się nie wychowają. O rodziców można się zatroszczyc na odleglość.

Celibat jest jedynie formą organizacyjną Kościoła. Wszystko inne, co się mówi na jego temat, to tylko próby ideologicznego i teologicznego dorobienia sensu.

1) Do końcówki artykułu - trzeba było doczytać. 2) Jezus mówi o swoim Ciele. A ciało dziecka nie jest "tkanką" matki.

Ciało kapłana nie jest ciałem Jezusa, więc nie ma znaczenia płeć kapłana w tym kontekście. Kapłan nie sprawuje własnej ofiary, lecz ofiarę Chrystusa.

Kolejne kłamstwo Dremora. Kapłan sprawuje Ofiarę in persona Christi.

In persona Christi oznacza dokładnie to, co napisałem powyżej, kapłan nie sprawuje własnej ofiary, tylko ofiarę Chrystusa. Nie oznacza to ontologicznej tożsamości między kapłanem i Jezusem. Osobiste przymioty kapłana nie są ważne przy sprawowaniu Eucharystii, a sam czyn nie "zamienia" go w Jezusa

In persona Christi oznacza: w samej Osobie Chrystusa. Jezus z Nazaretu, Jezus Chrystus był i pozostaje Mężczyzną. Jego Ciało było i jest Ciałem Mężczyzny. To dla fałszerzy rzeczywistości płeć ludzka nie ma znaczenia. Mogą się swoimi fałszami nasycać, skoro taka ich wola. Natomiast realnie żadna kobieta nie ma możliwości działać in persona Christi, w tym skutecznie wypowiedzieć: "bierzcie i jedzcie, to jest Ciało Moje".

Polecam mimo wszystko zapoznać się z dokumentami Soboru Trydenckiego, który dokładnie tłumaczy istotę posługi kapłana. In persona Christi oznacza, że kapłan reprezentuje Chrystusa i dzięki Jego obecności jest w stanie dokonać przemiany chleba i wina w Ciało i Krew. Kapłan nie działa sam, lecz działa wespół z Chrystusem. Nie ma znaczenia w tym wypadku jakie jest ciało kapłana, ponieważ mówiąc "to jest Ciało moje" wskazuje (in persona Christi) na ciało Jezusa, a nie na ciało własne. Stąd osobiste przymioty ciała kapłana są zupełnie nieistotne, nieważne, czy jest gruby, czy chudy, jest kobietą, czy mężczyzną, w jakim jest wieku itp. Chleb staje się ciałem Chrystusa, nie kapłana.

Pisałem o tym powyżej, wskazują na to zachowane groby presbytery Weroniki i presbytery Faustyny.

Jakiekolwiek "święcenia kapłańskie" udzielane kobiecie są z góry nieważne, a akt taki głęboko niegodziwy.

Dodaj jeszcze, że dopiero od czasów średniowiecza. Przez pierwsze 1000 lat chrześcijaństwa uznawano święcenia kobiet.

Ja komentuję bez zwracania zbytniej uwagi na to kto pisze, tylko odnoszę się do treści. I Tobie polecam to samo.