Ja też nie widzę tego zbyt jasno. Choć może z innych powodów. Problem jest w tym, że Autorka świadectwa w swoim życiu religijnym wpakowała się w pułapkę uczuć, przeżyć, doznań i wrażeń. Zamiast wiary w Bożą obecność ona tę obecność czuje, doświadcza, przeżywa. A co, jak przestanie czuć? A co, jak się skończy pobożny „pałer” i zamiast życia na duchowej wyżynie przyjdzie ciemna noc, oschłość, pustynia? Bóg nie daje pociech duchowych non stop, czasem mówi „wystarczy ci mojej łaski” i każe naszej mocy doskonalić się w słabości. Zawieszanie swojego życia duchowego na uczuciach jest popularnym błędem, którego konsekwencje mogą być paskudne, zwłaszcza dla osoby z depresją. W pewnym momencie okazuje się, że człowiek tak naprawdę kochał nie Boga, tylko to ciepełko, które czerpał z poczucia Jego bliskości. Jest to rozpoznanie piekielnie bolesne, które człowieka, zwłaszcza skłonnego do depresji może powalić na ziemię – ale jest też zbawienne, bo może powalić na kolana i doprowadzić do prawdy o Bogu i o sobie samym.
Jak powiedziała kiedyś siostra Borkowska, chmura znad Taboru nie jest żadną krewną moich prywatnych duchowych mgiełek.