Nie ma obowiązku wiary w objawienia prywatne, ale Kościół katolicki je docenia, bowiem mogą przyczynić się do pogłębienia wiary. Jak jednak odróżnić te, które są prawdziwe i zbliżają nas do Boga, od tych, które od Niego oddalają? Wiele emocji wywołuje ostatnio ks. Piotr Natanek, który m.in. powołując się na nadprzyrodzone wizje, wypowiedział posłuszeństwo swojemu biskupowi. Do objawień Rozalii Celakówny odwołują się zwolennicy uznania Chrystusa Królem Polski. I choć inicjatywa ta wynika z błędnej interpretacji objawień prywatnych mistyczki z Krakowa, staje się coraz głośniejsza. Kilka lat temu prywatne wizje m. Joanny Ligockiej były źródłem głośnego buntu sióstr betanek z Kazimierza Dolnego. Zjawiska te mogą stworzyć mylny obraz, że objawienia prywatne są jedynie źródłem problemów i kontrowersji. A przecież tak żywy dziś na całym świecie kult Miłosierdzia Bożego zawdzięczamy objawieniu prywatnemu św. Faustyny Kowalskiej.

Publiczne i prywatne

Objawienie prywatne polega na ukazywaniu się zwykłym ludziom Chrystusa, Matki Bożej, aniołów czy świętych, którzy najczęściej przekazują im jakieś orędzie czy konkretne polecenie. Zjawisko nadprzyrodzonych przeżyć duchowych towarzyszy Kościołowi od początku jego istnienia; do końca XX wieku odnotowano około tysiąca objawień prywatnych związanych tylko z Matką Bożą. Jednak trzeba bardzo wyraźnie podkreślić, że Kościół nie wymaga od wiernych wiary w objawienia prywatne; katolik powinien wierzyć w Objawienie publiczne, które jest podstawą naszej wiary. Objawienie publiczne to działanie samego Boga wobec całej ludzkości, które zostało zapisane w Starym i Nowym Testamencie oraz wyjaśnione w Tradycji i Magisterium Kościoła.