Zwrócił moją uwagę podczas różańca, odmawianego na Placu Świętego Piotra. Najpierw twarz. Pierwsze skojarzenie: młody Wojtyła. Wracało za każdym razem, gdy pokazywała go kamera. Dalej skromność: czapka z daszkiem, czarna sutanna, bez kardynalskich insygniów. Skupiony. Przewodnicząc modlitwie rozważanie wstępne odczytał głosem drżącym, chwilami łamiącym się. Podobnie Ojcze nasz. Zastanawiałem się, czy równie onieśmielony pojawi się w loggi błogosławieństw.

Siedemdziesięciolatek. Zakonnik z prowincji Matki Bożej Dobrej Rady. Dziś Włosi mają swój comiesięczny dzień modlitwy błagalnej za wstawiennictwem Matki Bożej z Pompei. Papież wymodlony podczas nowenny pompejańskiej? Być może. Przecież wiedział… Na końcu przemówienia zauważył: „Dziś jest dzień supliki do Matki Bożej Pompejańskiej. Nasza Matka Maryja chce zawsze iść z nami, być blisko, pomagać nam swym wstawiennictwem i swą miłością. Dlatego chciałbym pomodlić się razem z wami. Módlmy się wspólnie za tę nową misję, za cały Kościół, o pokój na świecie. Prośmy o tę specjalną łaskę Maryję, naszą Matkę”.

Wspomnienie Franciszka w pierwszym przemówieniu (komentatorzy zauważyli, że napisane było odręcznie, czyli niemalże na kolanie) raczej nie było  grzecznościowym gestem wobec poprzednika. W papieskim herbie jest lilia i księga Pisma świętego, z leżącym na niej wizerunkiem Serca Jezusa. Pontyfikat kontynuacji testamentu Franciszka, jakim była encyklika Dilexit nos? O tym może świadczyć złożona deklaracja: „Wam wszystkim, bracia i siostry, z Rzymu, Włoch, z całego świata mówię: chcemy być Kościołem synodalnym, Kościołem który idzie, który zawsze szuka pokoju, zawsze szuka miłości, zawsze chce być blisko, zwłaszcza tych, którzy cierpią”.

Imię. Pierwsze skojarzenie z Leonem XIII. Bogactwo nauczania. Osiemdziesiąt sześć encyklik. Najbardziej znana jest Rerum novarum. Ale ten papież nauczał w nich także o chrześcijańskim małżeństwie, Świętym Franciszku z Asyżu, o różańcu, o niewolnictwie, o wolności człowieka, o kulcie świętego Józefa, o Jezusie Chrystusie Odkupicielu. Będzie to pontyfikat równie bogaty?

Ale też trzeba, w kontekście wyboru imienia, wspomnieć o Leonie Wielkim. Jego słynna odpowiedź na pytanie: dlaczego Bóg człowiekiem. Także rola, jaką odegrał w dramatycznych okolicznościach upadku cesarstwa. Zdolności do mediacji  z oblegającymi Rzym barbarzyńcami. Przecież to on, dzięki niesamowitemu talentowi do przekonywania powstrzymał wodza Hunów, Attyllę, przed zrównaniem Rzymu z ziemią. Pontyfikat na czas barbarzyństwa?

Będzie w nim więcej Leona XIII, czy Leona Wielkiego? Czas pokaże. Tak samo niespokojny.

Zawołanie biskupie: In Illo uno unum, nawiązujące do Objaśnień Świętego Augustyna do Psalmu 127: „chociaż my, chrześcijanie, jesteśmy liczni, w Chrystusie stanowimy jedno”. W trudnym okresie napięć między spoglądającymi wstecz i zbyt energicznie chcących iść do przodu, gwarantujący jedność biskup Rzymu jest wielkim darem dla Kościoła.

Najważniejszą deklarację znajdujemy w słowach, wypowiedzianych po wspomnieniu poprzednika: „Jestem synem św. Augustyna, augustianinem, który powiedział: z wami jestem chrześcijaninem, a dla was biskupem. W tym sensie wszyscy możemy iść razem do tej ojczyzny, którą Bóg nam przygotował”.

Zatem wyruszamy w drogę z papieżem Leonem: „Chrystus idzie przed nami. Świat potrzebuje Jego światła. Ludzkość potrzebuje Go jako pomostu, by mógł do niej dotrzeć Bóg i Jego miłość. Pomóżcie nam również wy, i sobie nawzajem, w budowaniu mostu poprzez dialog, spotkanie, jednocząc się wszyscy, aby być jednym ludem, zawsze w pokoju”.