Pasymowscy mieszkają w podwarszawskich Markach. Skromne, schludne mieszkanie. Może i z lekka ciasnawe dla Ewy i dziesięciorga dzieci (w wieku 12–27 lat). Ale gdy w domu panuje miłość – wszyscy się zmieszczą. Jest koniec lipca. Czas dla Pasymowskich wyjątkowy. Szykują się na kolejną Warszawską Pielgrzymkę Pieszą.

Pielgrzymkowa rachunkowość

Na niewielkiej kartce wypisane imiona członków rodziny, wiek i liczba pielgrzymek, w których uczestniczyli. Wszystko po to, żeby się nie pomylić podczas zapisów. Bo paulini zapytają: – Więc który to raz? I Ewa, matka, odpowie: – 29., najstarszy syn Bogdan 19. Paweł pójdzie po raz 20., podobnie Agnieszka. Grzegorz będzie pielgrzymem 19. raz, Beatka – 18. Małgosia i Darek pójdą po raz 16., Monika – 17. A bliźniaczki, 13-letnie Ania i Ula, pomaszerują „dopiero” 13. raz. Pierwszy raz jechały wielkim, bliźniaczym wózkiem. Miały całe 6 tygodni. Aha! Jest jeszcze zięć Grzegorz! Pójdzie po raz 4. Bo gdy się wejdzie w taką rodzinkę...

Więc gdy zliczyć wszystkie pielgrzymki, każdego członka rodziny z osobna, wyjdzie tych pielgrzymek ze 150 pewnie. Wynik ten poprawiała swego czasu i babcia, mama pani Ewy. Chodziła kilkakrotnie, i to dopiero wtedy, gdy skończyła 70 lat. Teraz, siedząc w fotelu, za idących odmawia zdrowaśki. Duchowe wsparcie, gdy wysiadają nogi – nie do przecenienia.