Prekursorki misyjnej współpracy

s. Anna Siudak FMM

publikacja 06.07.2011 06:30

Wszystkie trzy żyły w okresie wielkiego przebudzenia misyjnego w dziewiętnastym wieku i na początku dwudziestego. Dwie z nich znały się osobiście. Pozostawiły dzieła współpracy misyjnej o zasięgu światowym.

Prekursorki misyjnej współpracy Jakub Szymczuk/ Agencja GN Afryka. Trwa Msza św.

Bł. Maria Teresa Ledóchowska (1863-1922), której liturgiczne wspomnienie obchodzimy 6 lipca, wychowała się katolickiej rodzinie, która wydała świętych.Jej siostrę Julię-Urszulę beatyfikował i kanonizował Jan Paweł II. Kandydatami na ołtarze są jej bracia: Włodzimierz, generał jezuitów i Ignacy, gen. dywizji, narodowy bohater i patriota.

Jej wybitne uzdolnienia literackie, muzyczne i malarskie otworzyły drogę do objęcia w 1885 r. stanowiska damy dworu u wielkiej księżnej Alicji w Salzburgu. Funkcja ta nie przeszkadzała jej w pogłębianiu życia duchowego. Pragnęła uczynić „coś wielkiego” dla Boga. Wykorzystał to jej stryj Kardynał Ledóchowski, Prefekt Kongregacji Rozkrzewiania Wiary (1892-1902) zachęcając, by poświęciła się misjom.

Rozpoczęła od napisania dramatu misyjnego „Zaida” i wydawania licznych artykułów o tematyce misyjnej. W końcu opuściła dwór, by poświęcić się misyjnej współpracy. Przez trzy lata pracowała sama. Dawne otoczenie drwiło z niej uważając, że poświęciła się „zwariowanej idei”. Znosiła to wszystko z pogodą ducha. Kiedy praca zaczęła przerastać jej siły założyła Stowarzyszenie Misyjne Sodalicję św. Piotra Klawera.

Po założeniu pierwszej drukarni spełniło się jej marzenie. Stąd zaczęły wychodzić bezpłatne książki w językach afrykańskich, biblie, katechizmy, książki do modlitwy. Środki finansowe na działalność wydawniczą czerpała z ofiar członków „Dzieła Prasy Afrykańskiej”. Dzięki niej wzrosło zainteresowanie Afryką i zaczęła napływać pomoc materialna. Siostry obracały wielkimi sumami choć same żyły ubogo. Cierpienia związane z organizacją działalności misyjnej i wydawniczej nigdy Marii Teresy nie zniechęcały. Siłę do pokonywania wszelkich trudności czerpała z modlitwy i zawierzenia Bogu. Gdy zmarła 6 lipca 1922 r. zaczęły napływać prośby o beatyfikację z Afryki i Europy. W 1970 r. Paweł VI wydał dekret o heroiczności jej cnót a beatyfikacja miała miejsce 19 października 1975 r. w Rzymie. Dzieło Błogosławionej prowadzi dzisiaj 220 Sióstr Misyjnych św. Piotra Klawera z różnych narodowości, na wszystkich kontynentach.Na prośbę biskupów polskich Paweł VI ogłosił ją 20 stycznia 1976 roku patronką dzieła współpracy misyjnej w Polsce.

 

 

Paulina Jaricot (1799-1862), Założycielka Dzieła Rozkrzewiania Wiary urodziła się i żyła Lyonie. Była najmłodsza z siedmiorga rodzeństwa we francuskiej, katolickiej rodzinie. Jej brat Fileas marzył, by pojechać na misje do Chin a Paulina chciała mu towarzyszyć. Wtedy padły jego prorocze słowa: „Biedactwo! Ty nie możesz tam pojechać, ale weźmiesz grabie, zgarniesz stos złota i przyślesz mi je.”

W wieku 17 lat Paulina przeżyła głębokie nawrócenie. Zerwała z życiem w luksusie i podjęła zobowiązanie do życia w czystości. Jednak jasno zrozumiała, że nie ma powołania zakonnego. Owocem jej nawrócenia było dostrzeżenie Boga w najuboższych. Ubrana w strój robotnicy rozpoczęła odwiedzanie lyońskich biedaków. Widząc nędzę wypędzonych na ulicę dziewcząt, które stawały się prostytutkami, Paulina poprosiła swojego szwagra, by je zatrudniał w swojej tkalni.

Paulina utrzymywała kontakt listowy ze swoim bratem, który w seminarium św. Sulpicjusza w Paryżu przygotowywał się na wyjazd do Chin. Owocem tej korespondencji było Dzieło Rozkrzewiania Wiary. Szukając sposobu jak wesprzeć brata na misjach przyszedł jej do głowy konkretny plan. Postanowiła utworzyć 10 osobowe grupy, które każdego tygodnia będą składały niewielkie ofiary na Rozkrzewianie Wiary. Każda osoba z grupy miała wśród najbliższych i znajomych znaleźć kolejne 10 osób, a te tworzyłyby kolejne dziesiątki. Każda setka miałaby reprezentanta we wspólnym Centrum. Szefowie dziesiątek nazywali się dziesiętnikami, setek - setnikami a grupy tysiąca osób - tysiącznikami. Plan powiódł się nadspodziewanie. W krótkim czasie zgromadziła tysiąc osób i stale rosły zebrane na misje sumy.

W maju 1822 r. jej Dzieło zostało przejęte przez członków liońskiego stowarzyszenia Rozkrzewiania Wiary i rozpoczęło oficjalną działalność. Paulina zadowoliła się  prowadzeniem setki i usunęła w cień. Milczała, kiedy trwały debaty nad tym, kto jest założycielem dzieła.  Spowiednik nakazał jej wycofać się z aktywnego życia i oddać się kontemplacji.

W 1826 r. zrodził się kolejny jej pomysł. Znalazła sposób, by zaangażować wszystkich w modlitwę różańcową za misje. Przyjęła tę samą metodę co w Dziele Rozkrzewiania Wiary. W miejsce dziesiątek wprowadziła piętnastki. Każda osoba z grupy zobowiązywała się do odmawiania dziesiątka różańca dziennie i medytacji nad wybraną każdego miesiąca na drodze losowania tajemnicą. Powstałe w ten sposób Róże Żywego Różańca modliły się za misje, rozprowadzały misyjną prasę, broszury i wpierały misyjny fundusz. Żywy Różaniec również rozprzestrzenił się bardzo szybko w Europie i innych częściach świata.

Paulina zmarła w 1862 r. Papież Jan XXIII w 1963 r. podpisał dekret ogłaszający heroiczność jej cnót. Do beatyfikacji potrzebny jest cud za jej wstawiennictwem.

Choć uważała się tylko „zapałką wzniecającą ogień”, stała się założycielką jednego z największych misyjnych dzieł w Kościele. W 1922 r. podniesiono je do rangi papieskiego i podlega ono Kongregacji Ewangelizacji Narodów. Jego świętem patronalnym jest Światowy Dzień Misyjny, który obchodzimy w trzecią niedzielę października. Informacje na temat Dzieła można uzyskać na stronie internetowej www.pdrw.missio.org.pl

Jeanne Bigard urodziła się w 1859 r. w Normandii w arystokratycznej francuskiej rodzinie. Po tragicznej śmierci ojca i brata Jeanne razem z matką poświęciły się wspieraniu misji. Rozpoczęły od korespondencji z misjonarzami. Listy z misji publikowały, by przekazywane z rąk do rąk wzbudzały misyjne powołania i pomoc misjom, przygotowywały bieliznę i szaty liturgiczne dla misjonarzy, wspierały budowę kościoła w Kyoto. Współpracując z księżmi z Misji Zagranicznych w Paryżu znały sytuację Kościoła w Japonii, Korei, Chinach i Wietnamie.

Dnia 1 czerwca 1889 r. otrzymały list od biskupa Cousin, z Nagasaki. Pisał o trudnościach w przyjęciu nowych seminarzystów z powodu braku pieniędzy i prosił je o pomoc. Jeanne podjęła propozycję biskupa jako życiowe powołanie. Panie Bigard maksymalnie ograniczyły swoje wydatki, odprawiły służbę, zmieniły stroje na bardziej proste, a zaoszczędzone pieniądze przekazywały na kształcenie seminarzystów. Z czasem zaczęły kwestować objeżdżając całą Francję. Pierwszym sposobem pomocy było fundowanie stypendiów tubylczym seminarzystom i przygotowanie „wyprawki” dla nowo wyświęconego tubylczego kapłana.

W 1891 r. biskup Zaleski, delegat apostolski w Indiach zwrócił się z prośbą do pań Bigard, by pomogły w założeniu seminarium w Kandy na Cejlonie. Z okazji otwarcia tego seminarium w 1893 r. Leon XIII  napisał List apostolski Ad extremas Orientis, w którym wyraził oficjalne poparcie dla Dzieła. Nazwano go Dziełem św. Piotra Apostoła, ponieważ był on patronem seminarium w Kandy.

Po śmierci matki w 1904 r. Jeanne zaproszona przez Marię Teresę Ledóchowską udała się do Rzymu. Została przyjęta na prywatnej audiencji u Piusa X. Przedstawiła aktualny stan Dzieła  i otrzymała jego kościelnego opiekuna w osobie Kard. Vives Y Tuto.

Po powrocie sprzedała wszystko co posiadała i całą fortunę ulokowała w banku we Fryburgu na koncie Dzieła. Jego administrację  przekazała siostrom Franciszkankom Misjonarkom Maryi. Zmarła 1934 r.

W 1920 r. administracja Dzieła została przekazana Kongregacji Rozkrzewiania Wiary  a w 1922 r. podniesiono je do rangi papieskiego. Jego patronką została św. Teresa od Dzieciątka Jezus.

Dzisiaj Papieskie Dzieło św. Piotra Apostoła utrzymuje około 1000 seminariów misyjnych i pomaga w formacji początkowej tubylczym zgromadzeniom zakonnym. Więcej informacji na temat Dzieła można uzyskać na stronie internetowej www.pdpa.missio.org.pl

 

Prekursorki misyjnej współpracy ukazują, że „Kościół jest misyjny ze swej natury (DM 2), a więc cały Kościół jest obdarowany charyzmatem misyjnym; cały Kościół – wszyscy ochrzczeni. Ten charyzmat jest darem...

TAGI: