Doktor Wandy Półtawskiej w zasadzie czytelnikowi przedstawiać nie trzeba. Urodzona w Lublinie, doktor nauk medycznych w zakresie psychiatrii, profesor Papieskiej Akademii Teologicznej, blisko zaprzyjaźniona z papieżem Janem Pawłem II i jego konsultantka w sprawach rodziny, a także harcerka, więźniarka obozu koncentracyjnego w Ravensbrück, żona wybitnego filozofa, profesora Andrzeja Półtawskiego, i matka czwórki dzieci. Te wyliczenia nie oddają rzecz jasna bogactwa osobowości i pięknego człowieczeństwa Pani Doktor. Podobnie jak nie wyczerpie wszystkiego książka „O więcej niż życie”, która nie jest autobiografią Wandy Półtawskiej, ale swego rodzaju „biografią opowiedzianą” na wiele sposobów. Z pewnością jednak przybliży jej postać i pozwoli ją lepiej zrozumieć. Wydawca z jej bogatego dorobku – książek, rozpraw, wspomnień – ułożył bardzo osobistą opowieść o życiu, pozwalającą wydobyć wszystkie cechy osobowości i pisarstwa Wandy Wiktorii (trudno o dzielniejsze imiona!): zawierzenie Najwyższemu, wierność człowiekowi i jego posłannictwu, a ponadto odwagę i wrażliwość na piękno. Gdzieniegdzie błyśnie też perełka najczystszego humoru.

Poprzez narrację pamiętnikarską poznajemy naprzód „tatusiową córeczkę” i kochający dom, harcerkę zaangażowaną w Szare Szeregi, więźniarkę, czytamy fragmenty głośnej książki „I boję się snów”, potem „Beskidzkich rekolekcji”, widzimy ścieżki i drogi przez życie, splecione wielorako z wybitnymi osobowościami naszych czasów, nie tylko z papieżem Polakiem, ale sprawdzonymi przyjaciółmi, których nazwiska mogą stać się wzorem dla następnych pokoleń. Poznajemy też bliżej cierpienia nowotworowe dr Półtawskiej, a potem cudowne ocalenie za wstawiennictwem o. Pio i zaangażowanie bezgraniczne w ratowanie życia, zwłaszcza nienarodzonych dzieci. Piękne są tzw. filary życia, ukazujące w skrócie, lecz obrazowo, aksjologię doktor Półtawskiej. Są tu, oczywiście, Bóg, Eucharystia, modlitwa, Krzyż, Ojczyzna, przyjaźń i las! Stąd płynie jej siła i teraz lepiej rozumie się sentencję: „Przeżycie estetyczne może być dla człowieka źródłem siły”. Książkę przenika optymizm, nadzieja – taka, jaką daje długie i dobrze przeżyte życie.

Krystyna Heska-Kwaśniewicz