Próbuje żyć, aby – jak mówi – „wszystko było dobrze”. Ale nie jest to łatwe. – W moim kraju dzień w dzień umierają ludzie. To ludobójstwo. Nie chcą nas. Ucinają ręce, zabijają. Okaleczają kobiety, aby nie rodziły. Nie chcą ani jednego więcej tigrajskiego dziecka. Wszyscy są na wojnie. Mój wujek, kuzyni… Ich matkę zabili na ich oczach. Siostrę wujka zgwałcili na jego oczach. Wszyscy mają powód, by walczyć – szlocha.

Pochodzi z okolic Mekelie, stolicy Tigraju, regionu w Etiopii. Ma dwie siostry. Studiowała na Wollo University w Dessie. – Lubię architekturę, rysunek, malarstwo. Chciałam zostać architektem, ale ojciec postanowił, że będę inżynierem – opowiada. Dziś nie ma kontaktu z rodziną. Nie wie, co się z nią dzieje. W Tigraju wszystko odcięte. Prąd, dostawy żywności, woda raz w tygodniu. Sieć komórkowa jest dostępna dopiero w regionie Amhara.

Ta rozmowa jest trudna dla Samrawit. Trudno jej wspominać: czas z rodziną odległy, rany wojny świeże. Wiele razy opowiadała o sobie, starając się o azyl. – W mojej historii nic się nie zmienia. Mnóstwo wspomnień, ale dotykanie ich bardzo boli… – mówi delikatnym głosem przez łzy. Ma rodzinę w Addis Abebie. – Jeśli przybywasz tam z Tigraju, nienawidzisz siebie. Jeśli usłyszą, że mówisz w języku tigrinia, to wezmą cię do więzienia, nawet zabiją. Wierzą, że jeśli zabiją choć jednego Tigrajczyka, otrzymują klucz do nieba – wyrzuca podniesionym głosem.