Ustawa z 1951 r. stanowiła m.in., że dniami wolnymi od pracy są uroczystości Trzech Króli oraz Wniebowzięcia NMP. Nowelizacja, podjęta z inicjatywy ówczesnego szefa partii Władysława Gomułki, oznaczała wykreślenie z listy dni wolnych od pracy obu tych świąt. Treść ustawy nie zawierała żadnego uzasadnienia, składała się z kilku zdań. Ustawę podpisał przewodniczący Rady Państwa Aleksander Zawadzki, stojący na czele organu pełniącego obowiązki kolegialnej głowy państwa (odpowiednik prezydenta).

Ustawa wpisywała się w szerszy kontekst antykościelnej ofensywy Władysława Gomułki, który po krótkim ociepleniu relacji z Kościołem, co zaowocowało podpisaniem w grudniu 1956 r. tzw. małego porozumienia z Episkopatem Polski, wrócił do praktyki walki z religią oraz forsowania programu ateizacji społeczeństwa. W 1960 r. w specjalnej instrukcji minister spraw wewnętrznych uznał „reakcyjny kler” za „główną antysocjalistyczną siłę wewnątrz kraju”.

W kwietniu tego roku doszło do kilkudniowych zamieszek w Nowej Hucie, kiedy tysiące mieszkańców miasta sprzeciwiły się próbie usunięcia krzyża z miejsca, gdzie miał stanąć kościół. Trwały przygotowania do usunięcia religii ze szkół, co ostatecznie nastąpiło w 1961 r. Politykę wyznaniową w państwie koordynował tzw. zespół ds. kleru w kierownictwie partii, na którego czele stał Zenon Kliszko, najbliższy współpracownik Gomułki. Być może w tym środowisku narodził się pomysł ograniczenia liczby świąt kościelnych. W każdym razie Kliszko stał wówczas na czele Klubu Poselskiego PZPR, który odegrał decydującą rolę w uchwale kasującej oba święta jako dni wolne od pracy.