Szpital św. Józefa – ratuje, leczy i wspiera. Taką dewizę przyjęła placówka prowadzona przez mikołowskie boromeuszki. Tylko z pozoru oczywistą. Dziś większość szpitali nastawiona jest przecież głównie na ratowanie i leczenie ciała. Ze wsparciem natomiast bywa różnie. W niejednym szpitalu pacjenci czują się samotni, nie mogą doczekać się nie tylko rzetelnej informacji o stanie własnego zdrowia, ale także zwykłej rozmowy, wysłuchania, zrozumienia ich problemów. Brakuje troski o to, co będzie działo się z nimi, gdy opuszczą szpitalne mury. I o to, czy zostały zaspokojone ich potrzeby duchowe. W Mikołowie jest inaczej.

Dzwońcie do kapelana

„Nad cierpieniem bliźnich naucz się pochylać…” – głosi napis nad wejściem do szpitalnej kaplicy, w której siostra Wojciecha właśnie prowadzi Różaniec. Dźwięk modlitwy dochodzi przed budynek zakładu opiekuńczo-leczniczego, gdzie na wózkach siedzą dwie jego podopieczne. – Dzisiaj ciepły dzień, więc wolimy posiedzieć tutaj, ale zazwyczaj chodzimy do kaplicy – mówi Janina Rychlik.

– Codziennie możemy się razem pomodlić. Ksiądz też, jak przychodzi, zawsze stara się z nami porozmawiać – dodaje jej koleżanka Małgorzata Bobla.

Ksiądz Łukasz Michoń, kapelan Szpitala św. Józefa, gdzie tylko może, zostawia swój numer telefonu. – Apelujemy: dzwońcie, dzwońcie, jestem dostępny 24 godziny na dobę – zaznacza. – Zachęcam każdego, kto sobie tego życzy, do kontaktu ze mną. I proszę siostry, by dawały mi znać, jeśli ktoś takiego kontaktu potrzebuje.