Był 11 września 1976 roku. W rezydencji w Castel Gandolfo trwało spotkanie Pawła VI z arcybiskupem Marcelem Lefebvrem, dawnym metropolitą Dakaru, a w tamtej chwili przełożonym Bractwa Kapłańskiego św. Piusa X. Atmosfera była napięta. Na biskupie ciążyła kara suspensy za uporczywe trwanie w nieposłuszeństwie, do której się nie zastosował. Francuski hierarcha nie przyjął posoborowej reformy liturgii, pozostając przy tzw. rycie trydenckim i samowolnie kształcąc w tym duchu nowych księży w seminarium w szwajcarskim Ecône. Mimo że jego podpis widniał pod soborową konstytucją o liturgii i deklaracją o wolności religijnej, wraz z bractwem trwał przy starym rycie. Odrzucał też niektóre postanowienia soboru w odniesieniu m.in. do ekumenizmu czy dialogu z innymi religiami, opowiadając w mediach, że to „nowinki niszczące Kościół”. Wypowiedział także i napisał wiele słów pełnych gniewu i buntu przeciw papieżowi.

„Niestety stanowisko, jakie zajął wasza ekscelencja, to stanowisko antypapieża” – zwrócił mu uwagę Paweł VI. „Wasza ekscelencja uznał papieża za odstępcę od wiary, której jest najwyższym gwarantem (…) Powiedziałeś całemu światu, że papież nie ma wiary, że nie wierzy, że jest modernistą i tak dalej. Wasza ekscelencja jest w okropnej sytuacji. Wobec świata dokonuje aktów o niezwykłej powadze” – dodał po chwili.

Istotnie – nieposłuszeństwo arcybiskupa miało długofalowe skutki, które do dziś szkodzą jedności kościelnej i negatywnie wpływają na świadomość wielu członków Kościoła katolickiego.