Gniezno już zawsze będzie mi się kojarzyło z błyszczącymi oczami karmelitanek. Zamknęły się za kratami, bo „pozwoliły się uwieść”. Pamiętam ich opowieść o mijanym na klasztornym korytarzu krzyżu. Siostra Maria od Dzieciątka Jezus wieczorami podchodziła do niego i całowała stopy Jezusa. – Pamiętaj o przymierzu – szeptała tuż przed śmiercią. − W moim sercu jest pokój. Jestem cała Twoja, a Ty jesteś mój. Przyjmuję wszystko, co mi dajesz. Amen, amen, amen…

Byłem u nich ostatnio, gdy pisałem o Teresie. Jej twarz spoglądała na mnie z plakatów, okładek książek, płyt. – Teresa Wielka nie jest zbyt wielka dla Jana Kowalskiego – przekonywały mnie mniszki. „Bóg uczynił wielkie rzeczy w mej duszy, dał mi poznać moją małość i bezsilność” – śpiewały za świętą. Dostałem wówczas od nich płytę. Wspominały, że gdy trzy lata wcześniej przed spotkaniem z generałem Karmelu przygotowywały się do liturgii, śpiew tak mocno je poruszył, że pomyślały: „A dlaczego nie miałybyśmy tego nagrać?”. Album trafił pod strzechy, a mieszkańcy bloków i wiejskich domów mogli dzięki temu uczestniczyć w modlitwie Karmelu i za mniszkami nucić mistyczne hymny Jana od Krzyża czy św. Teresy.

Skąd siostry wzięły na to pieniądze? – Powiedziałyśmy: „Panie Jezu, Teresa dbała o Twoją chwałę, a teraz Ty postaraj się o to, by jej chwała zabłysła przez tę płytę” – opowiadała mi s. Magdalena. – Gdy dostałam pierwsze dziesięć tysięcy od darczyńców z Kanady, wiedziałam, że Jezus przejął sprawę.

W październiku, jak Bóg da, ukaże się kolejna płyta. Tym razem poświęcona św. Józefowi.