Przyznaję bez bicia: przez lata miałem problem z tym określeniem. Może dlatego, że wyrosłem w parafii pod wezwaniem Józefa Robotnika, a najciemniej jest pod latarnią?

Zanim odkryłem, że jest „cadykiem” (tak Biblia określa ludzi „sprawiedliwych”, którzy bezwzględnie podporządkowywali się Bogu), w kościele między hutą Kościuszko, trucicielką cynkownią Silesia a kopalnią Gottwald słyszałem, że jest robotnikiem. Zrozumienia tego pojęcia nie ułatwiały mi niezrozumiałe dla dzieciaka hasła typu: „Polskę jutra budujemy dziś”. To właśnie nasze skażenie komunizmem i paskudny duch homo sovieticus, który na dobre rozgościł się w umysłach tych, którzy pamiętają długie kolejki po mięso, arogancję władzy strzelającej przed 65 laty do poznaniaków, refren: „Czerwony Radom pamiętam siny jak zbite pałką ludzkie plecy”, o wydarzeniach sprzed 45 lat, czy czołgi na ulicach grudniowej Polski sprawiły, że na święto Józefa Robotnika mogliśmy patrzeć przez pryzmat „ludu pracującego miast i wsi” i łopoczących na wietrze czerwonych sztandarów. Tego dnia wybrzmiewał zdecydowanie zbyt głośny i przewidywalny okrzyk: „Niech się święci 1 Maja!”.

Odwrócenie akcentów

Tymczasem święto Józefa Robotnika (pierwotnie Rzemieślnika) jest odtrutką na takie myślenie. Odwróceniem akcentów. Józef nie jest proletariuszem – biblijnym Wincentym Pstrowskim, ściskającym w dłoniach narzędzia. Jest człowiekiem ciężkiej pracy, to jasne, ale ustanowione przez Piusa XII święto jest antidotum na rewolucyjną narrację. Zamiast słów „święto pracy” Kościół proponuje inne: „Praca jest święta”.

To jedno z najmłodszych świąt w Kościele. Proklamował je 24 kwietnia 1955 r. Pius XII, zwracając się do Katolickiego Stowarzyszenia Robotników Włoskich. Ustanowił wówczas, że co roku dzień 1 maja będzie świętem Józefa Rzemieślnika. Innymi słowy: ochrzcił „święto pracy”, obchodzone na całym świecie od 1892 roku.