Ruszyliśmy na północ, na „Kujawy białe, gdzie ziemia licha, piachy niebywałe, kozy, dziewanna, sosny i rozstaje”, jak zaśpiewałby Edward Stachura. Nie szukaliśmy jednak chaty Potęgowej, ale uliczek spalonego słońcem Miasta Pokoju. Tak, tak. Nie wyjeżdżając z kraju (zaszczepiony Izrael bierze głęboki oddech po paraliżu lockdownu), mogliśmy pospacerować po Jerozolimie. Niedaleko, w województwie kujawsko-pomorskim.

Przed laty w Kalwarii Zebrzydowskiej usłyszałem dialog: „Przepraszam, jak dojechać na Bugaj?”. „Proszę jechać koło płaczących niewiast i drugiego upadku”. W Kalwarii Pakoskiej również nikogo nie dziwią podobne odpowiedzi. Tyle że tu, maszerując wśród kaplic rozsianych po obu brzegach wartkiej Noteci, dotrzemy do szosy na Inowrocław lub Barcin.