„To niezwykłość w życiu codziennym. Znając dogłębnie życie każdej z tych sześciu sióstr, widzę w nich oddanie bezwarunkowej miłości od pierwszego dnia ich misji w Kongo, oczywiście także wcześniej. To było pełne poświęcenie w codziennym życiu, niezwykła zwyczajność, która doprowadziła do działania, do poświęcenia się w taki czy inny sposób, gdy wybuchła epidemia Eboli. Pierwsza siostra zmarła (s. Floralba Rondi), gdy chorzy byli przywożeni do szpitala, bo Ebola już się rozprzestrzeniała, a on spieszyła wszystkim na pomoc. Personel odradzał jej to, mówił, że to coś poważnego, że się wymiotuje i traci krew. Odpowiedziała, że jej obowiązkiem jest pomagać chorym. Wtedy przełożona prowincjalna, która wiedziała o tej chorej siostrze, wyruszyła natychmiast, podróżując po trudnych drogach Konga, przybywając o północy, aby pomóc jej i dwóm innym siostrom, które również były w szpitalu i całkowicie poświęciły się chorym – zaznaczyła s. Canclini. – Była też siostra, która odbyła podróż z Kinszasy do Kikwit, ponieważ chciała pomóc siostrom, które były zmęczone i potrzebowały wsparcia. Inna siostra, która była w Kinszasie, słysząc o rozprzestrzenianiu się wirusa, powiedziała, że zna to miejsce i chciała przywieźć lekarstwa. Personel w Kinszasie prosił na kolanach siostrę Dinarosę Belleri, aby nie odchodziła, bo tam jest śmierć. «Ale ja odchodzę» - odpowiedziała i wyszła śpiewając, a potem umarła. Oznacza to, że spieszyły się tak, jak spieszyły się każdego dnia, każdego wieczoru, każdej nocy, aby pomóc wszystkim chorym, nawet pacjentom z wirusem Ebola.“