Od dziecka marzył, by zostać wiejskim lekarzem. Wychował się w mieszczańskiej rodzinie w podparyskim Mont­rouge. Jego rodzice długo nie mogli mieć dzieci. Gdy zaczęli tracić już nadzieję, pojechali do Chartres, by w pięknej katedrze u stóp Matki Bożej modlić się o dar potomstwa. Wkrótce doczekali się trzech synów. Jako drugi, w 1926 r., na świat przyszedł Jérôme. – Pamiętam żywą wiarę moich rodziców, która nie miała nic wspólnego z dewocją, i ich nacisk na to, byśmy realizowali swe marzenia i pasje oraz pielęgnowali braterskie więzi – wspominał w jednym z wywiadów. Medycynę studiował na Sorbonie, tam też zafascynował się genetyką i możliwościami ludzkiego umysłu.

Na obiad wracał do domu

W paryskiej bibliotece spotkał Dunkę o kruczoczarnych włosach, która studiowała język francuski. Szybko została jego żoną, razem wychowali pięcioro dzieci. – Ślęczałem nad książkami, kiedy Birthe poprosiła mnie o pióro, bo chciała coś zanotować. Zakochałem się od pierwszego wejrzenia do nieprzytomności – opowiadał swoim dzieciom. Pióro do dziś jest troskliwie przechowywanym rodzinnym skarbem. – Napisał nim potem setki listów do mnie – wspominała żona sługi Bożego, którego heroiczność cnót za zgodą papieża Franciszka uznała właśnie Kongregacja Spraw Kanonizacyjnych. Pytana kilka dni przed śmiercią, co oznacza dla niej proces beatyfikacyjny męża i ojca jej dzieci, stwierdziła: – Dla mnie jest to jakaś abstrakcja, ale wiem, że zanim był wybitnym naukowcem i pasjonatem życia, to przede wszystkim był wspaniałym mężem, całkowicie oddanym rodzinie. Byliśmy z nim szczęśliwi. Rodzina zawsze była dla niego na pierwszym miejscu i myślę, że na tym straciła jego kariera naukowa, co było konsekwencją świadomych wyborów mego męża. Miał też głębokie mistyczne doświadczenie Boga, choć się tym nie chwalił.