Otrzymała staranne wychowanie i wykształcenie w domu rodzinnym i u benedyktynek. W trzynastym roku życia poślubiła Henryka I Brodatego, księcia Wrocławia, z którym miała pięcioro dzieci. Ostatnie 30 lat pożycia małżeńskiego Jadwiga i Henryk Brodaty przeżyli wstrzemięźliwie, związani uroczystym ślubem czystości. 

Ostatnie lata spędziła w ufundowanym przez siebie klasztorze cystersek w Trzebnicy. Zasłynęła z pobożności i czynów miłosierdzia. Wyczerpana surowym życiem mniszki, chociaż nie składała ślubów, zmarła 15 października 1243 r. Kanonizował ją Klemens IV w 1267 r. Jej relikwie spoczywają w Trzebnicy. 

Jest czczona jako patronka Polski, Śląska, archidiecezji wrocławskiej i diecezji w Gorlitz; miast: Andechs, Berlina, Krakowa, Trzebnicy, Wrocławia, Europy; uchodźców oraz pojednania i pokoju. W ikonografii św. Jadwiga przedstawiana jest jako młoda mężatka w długiej sukni lub w książęcym płaszczu z diademem na głowie, czasami w habicie cysterskim. Jej atrybutami są: but w ręce, krzyż, księga, figurka Matki Bożej, makieta kościoła w dłoniach, różaniec.

Oto, co o życiu Jadwigi oaz o jej doświadczeniu tajemnicy Krzyża mówił o. Maciej Kosiec, dominikanin: