Dziś jest tutaj sanktuarium dedykowane matce Najświętszej Maryi Panny, babci Pana Jezusa, oraz klasztor Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych, franciszkanów, i ich nowicjat, a w miejscu objawień stoją krzyż i studnia, zbudowana nad źródłem, które miało wybić tuż po cudownym objawieniu.

Historyk opowiada

Nieco ponad 100 lat temu ks. Jan Wiśniewski, historyk i regionalista, opisując dekanat opoczyński, zbierał informacje o Smardzewicach. Gdy spisywał dzieje tego miejsca, od kilkudziesięciu lat nie było tu franciszkanów. Zostali przegnani przez władze carskie za pomaganie powstańcom styczniowym. Jednak mimo ich nieobecności nadal trwała pamięć o cudownym wydarzeniu. Tak o tym pisał ks. Wiśniewski: „W 1620 roku Wojciech Głowa, gospodarz ze Smardzewic, wiózł parą wołów drzewo z lasu. Gdy przyjechał na miejsce, gdzie obecnie jest stary cmentarz pod tytułem św. Jakuba, dotykający północnym bokiem kapliczki św. Jana Nepomucena, przestraszone woły stanęły jak wryte. Nie pomogły żadne zmuszenia gospodarza. Zwierzęta ani nie ruszyły się z miejsca, czem zniecierpliwiony chłop, smagając woły, ich oślepił. Wtem ukazała się wielka jasność, w której ujrzał trzy osoby: Jezusa, Maryję i św. Annę. Osłupiały chłop usłyszał od św. Anny te słowa: »Złóż tu na to miejsce to drzewo, które wieziesz. Wystaw z niego figurę krzyża Wnuka mego. Ta jest wola Jego, aby to miejsce cudami wielkimi wsławione i ku mej czci poświęcone było«. Potem woły ozdrowiały na oczy i Głowa pojechał do wsi, opowiadając sąsiadom o zdarzeniu. Powróciwszy z nimi na wskazane miejsce, krzyż z drzewa złożonego na niem wystawił”.

Sanktuarium św. Anny