Pewien proboszcz rozmawiał z Matką Teresą z Kalkuty. – Niech ksiądz codziennie jedną godzinę modli się w ciszy przed Najświętszym Sakramentem – poradziła mu święta. – Ależ siostro! Kiedy? Uczę religii w szkole, kościół mam w remoncie, w kancelarii mnóstwo roboty, co chwilę dzwonią telefony, przychodzą interesanci… – na jednym tchu powiedział duchowny. – Nie ma ksiądz czasu? – zatroskała się Matka Teresa. – W takim razie niech się ksiądz modli dwie godziny dziennie.

Niepotrzebny niepokój

Ta popularna anegdota oddaje tę samą prawdę, o której zapewnia psalmista: „Jeżeli Pan domu nie zbuduje, na próżno się trudzą ci, którzy go wznoszą” (Ps 127,1). Okazją do jej przypomnienia jest liturgiczne wspomnienie św. Marty z Betanii, patronki gospodyń.

Marta, krzątająca się przy kuchni, miała żal do siostry, że zamiast jej pomóc, siedzi zasłuchana w słowa Jezusa. Wtedy usłyszała słynne zdanie: „Marto, Marto, troszczysz się i niepokoisz o wiele, a potrzeba mało albo tylko jednego. Maria obrała najlepszą cząstkę, której nie będzie pozbawiona” (Łk 10,41-42). Te dwa zdania od wieków budzą emocje, szczególnie wśród kobiet zajmujących się domem. Zwykle jednak słuchaczom słowa Bożego umyka stwierdzenie: „troszczysz się i niepokoisz”. Wydaje się, że sednem problemu Marty jest nie to, że pracuje, lecz to, że się zamartwia. Nadmiernie troszczy się o przygotowanie jedzenia w obecności Tego, który uczy: „Nie troszczcie się o to, co macie jeść”. Ten, który kilkoma bochnami chleba i paroma rybami nakarmił tysiące, wskazuje na priorytety. Nie chodzi o brak aktywności, lecz o aktywność wynikającą z kontaktu z Bogiem.

Bezcenna strata