Jestem niczym. Nic mi się nie udało – pisał rozgoryczony kard. Yves Congar. Po latach autor dokumentów soborowych przyznawał, że była to niezwykle wyzwalająca lekcja życia. Jakże bliźniacze doświadczenie miał kilkadziesiąt lat wcześniej inny Francuz. Choć na spalonej słońcem pustyni notował: „Marzę o czymś bardzo prostym, małym liczebnie, przypominającym pierwsze wspólnoty pierwotnego Kościoła. Mała rodzina, małe ognisko zakonne, maleńkie i bardzo proste”, jego radykalizm onieśmielał i zawstydzał tych, którzy próbowali mu towarzyszyć. Widząc, że Karol de Foucauld nie stosuje żadnej taryfy ulgowej i narzuca sobie niezwykle surową dyscyplinę, odchodzili…

Fascynuje i przeraża

Ten niespokojny duch, erudyta i eremita popijający mlekiem trzy daktyle dziennie, nie zgromadził za życia wokół siebie wspólnoty. Umierał samotny, a najbliższe otoczenie, obserwując radykalizm jego wyborów, szeptało: Karol „fascynuje, ale i przeraża”. „Nie działam z miłości do ludzi ani ze względu na nich – wyjaśniał – ale z miłości do Boga i ze względu na Niego samego”.