W ósmym dniu po zmartwychwstaniu Jezus przychodzi do Wieczernika „mimo drzwi zamkniętych” i pozwala niedowiarkowi Tomaszowi dotknąć swoich ran. Apostoł wyznaje wreszcie: „Pan mój i Bóg mój”. Zmarły przed dekadą ks. Czesław Podleski, kapłan archidiecezji katowickiej, odniósł się kiedyś w homilii do tej sceny. Konkluzja była taka: „Tomasz mówi: pokaż – a ja uwierzę. Jezus mówi: uwierz – a ja pokażę”.

Taka jest logika Ewangelii: kto uwierzy Bogu, otrzymuje pewność swojej wiary. To odwrotnie niż „w świecie”, gdzie aby się przekonać, najpierw trzeba otrzymać dowód. W rzeczywistości duchowej to tak nie działa. Tu dowody bez wiary niczego nie dają, o czym najdobitniej świadczy postawa faryzeuszów. U tych ludzi nawet wskrzeszenie Łazarza nie wywołało zachwytu nad dziełem Bożym. Przeciwnie – zacięli się w uporze tak bardzo, że postanowili i Jezusa, i Łazarza zabić.

Pragnij więcej

U tych, którzy przyjmują dobrą nowinę o zmartwychwstaniu, zmienia się coś ważnego. Przed tymi, którzy podejmą ryzyko wiary, otwiera się świat niedostrzegalny oczami niewierzących. Nagle widzą szczęście w tym, co ich dotąd odpychało, porzucają to, co było dla nich wartością, a czas poświęcają na to, z czego się wcześniej śmiali.

„Jakiemu Bogu zawierzyli? Jaki kult Mu oddają? Jak to się dzieje, że wszyscy oni pogardzają światem, a śmierć sobie lekceważą? Dlaczego nie dbają o bogów czczonych przez Hellenów ani nie przestrzegają przesądów żydowskich? Skąd się bierze ich wielka miłość wzajemna? I dlaczego wreszcie ten lud nowy – ten nowy rodzaj życia – pojawił się dopiero teraz na świecie, a nie wcześniej?” – pyta retorycznie autor „Listu do Diogneta”, dokumentu z II wieku po Chrystusie.