Jest wczesny wieczór, piątek 26 sierpnia 1988 roku, 3,25 mil morskich na zachód od portu Callao, niedaleko Limy. O godzinie 18.40 japoński statek rybacki „Kyowa Maru” uderza w nierozpoznany obiekt pływający. Po chwili przerażeni rybacy orientują się, że ich jednostka zderzyła się z okrętem podwodnym.

Kolizja niszczy tylną część kadłuba okrętu podwodnego na wysokości przedziału torpedowego. Woda wdziera się do środka, topiąc sześciu marynarzy. Kapitan Daniel Nieva Rodriguez próbuje zamknąć właz, aby zapobiec zatopieniu reszty okrętu, ale sam po chwili ginie. Niespełna pięć minut po katastrofie jednostka z 23 żywymi marynarzami na pokładzie osiada na głębokości kilkunastu metrów pod powierzchnią Pacyfiku.

Żeby powstrzymać wlewające się przez niedomkniętą klapę strumienie wody, trzeba ją unieść i odblokować rygle. Tego jednak nie da się zrobić ludzkimi siłami – właz na tej głębokości waży około 5 ton. Porucznik Roger Cotrina Alvarado, który przejął dowodzenie po nieżyjącym kapitanie, zaczyna głośno wzywać Bożej pomocy przez wstawiennictwo chorwackiej zakonnicy, sługi Bożej Marii Petković. Po chwili następuje zdarzenie całkowicie niewytłumaczalne. Porucznik czuje w sobie „siłę fizyczną i duchową potrzebną do działania dla ocalenia siebie i wszystkich towarzyszy”, po czym… unosi klapę, przekręca pokrętło, uruchamia rygle, a właz z łatwością się domyka. Woda nie dostaje się już do środka, a po kilkunastu godzinach załoga szczęśliwie opuszcza okręt.