Życie Twoich wiernych, o Panie, zmienia się, ale się nie kończy. I gdy rozpadnie się dom doczesnej pielgrzymki, znajdą przygotowane w niebie wieczne mieszkanie. Słowa prefacji z Mszy św. za zmarłych w dwóch zdaniach streszczają całość ludzkiego życia. Zmienia się, ale nie kończy. I choć trzeba w końcu opuścić mieszkanie zbudowane na ziemi, w domu Ojca Niebieskiego mieszkań jest wiele. Wielu wierzących pyta jednak: czy od razu po śmierci można w nim zamieszkać? Jeśli tak, to po co modlić się za zmarłych? A jeśli nie od razu, to gdzie się jest w międzyczasie? I kiedy otrzymuje się „wejściówkę”?

Odpuszczenie w życiu przyszłym

Ten „międzyczas” to bardzo niedobre słowo. Bo nie o czas tu chodzi i na razie będę bronił tej tezy, zanim narażę się na zarzut niekonsekwencji, bo w końcu mam mówić o trzydziestu dniach co do jednego. Powiem więcej: i nie o miejsce chodzi, bo czyściec, a o nim tu mowa, miejscem nie jest. Czyściec to proces ostatecznego oczyszczenia z grzechów. Dokonuje go Bóg w tych, którzy odeszli z tego świata w stanie łaski uświęcającej, ale jeszcze takiego oczyszczenia potrzebują. W Katechizmie Kościoła Katolickiego prawda o czyśćcu została ujęta następująco: „Ci, którzy umierają w łasce i przyjaźni z Bogiem, ale nie są jeszcze całkowicie oczyszczeni, chociaż są już pewni swego wiecznego zbawienia, przechodzą po śmierci oczyszczenie, by uzyskać świętość konieczną do wejścia do radości nieba. To końcowe oczyszczenie wybranych, które jest czymś całkowicie innym niż kara potępionych, Kościół nazywa czyśćcem”.

Naukę wiary dotyczącą czyśćca Kościół sformułował przede wszystkim na soborach: Florenckim i Trydenckim. W Tradycji Kościoła, opartej na niektórych tekstach Pisma Świętego, mowa jest o „ogniu oczyszczającym”. Wedle katechizmu, z tego właśnie można wywnioskować, że niektóre winy mogą być odpuszczone w tym życiu, a niektóre w życiu przyszłym. Stąd potrzeba modlitwy za zmarłych.