Rozpoczął on prześladowania wyznawców Chrystusa, które nie przypominały wcześniejszych prześladowań spowodowanych uwolnieniem barbarzyńskich instynktów, lecz raczej przyczyniły się do nich perwersja i utrata wiary w Chrystusa. Tak jak jego następcy w świecie nowożytnym, Julian prześladował chrześcijan, bo sam stracił wiarę, a ponieważ jego sumienie nie dawało mu spokoju, on nie dawał spokoju Kościołowi.

Wyruszył w objazd po cesarstwie rzymskim, by zobaczyć na własne oczy przebieg prześladowań. Pewnego razu dotarł do starożytnego miasta Antiochii, gdzie wchodził w przebraniu do gospód, tawern i na targowiska, aby z bliska oglądać owo­ce swojej nienawiści. Któregoś dnia, gdy obserwował tysięczny tłum tłoczący się w świątyni Mitry, rozpoznał go stary przyjaciel – chrześcijanin – o imieniu Agaton. Julian, wskazując tłum, który był dowodem wyraźnego sukcesu pogańskiego kultu, spytał szyderczym tonem dawnego przyjaciela:

„Agatonie, co się stało z tym cieślą z Galilei? Ma teraz jakieś zajęcie?”.

Agaton odparł: „Zbija właśnie trumnę dla cesarstwa rzymskiego i dla ciebie”.

Pół roku później Julian wbił sobie sztylet w ser­ce. Potem uniósł go ku niebu, przeciwko któremu się zbuntował, a gdy spadły na niego krople jego własnej nieodkupionej krwi, wyszeptał ostatnie, słynne słowa: „O, Galilejczyku! Zwyciężyłeś”.

On zawsze zwycięża!

*

Powyższy tekst pochodzi z książki "Źródła naszej nadziei". Autor: abp Fulton Sheen. Wydawnictwo: Esprit.