Przemiany te dotyczą przede wszystkim Francji. Na początku XX w. to właśnie ona była główną podporą misji Kościoła. Z tego kraju pochodziło trzy czwarte wszystkich misjonarzy. Dziś to Francja jest krajem misyjnym. Jak podaje tygodnik Famille chrétienne, katolicy chodzący w niedzielę do kościoła stanowią mniej niż 5 proc. społeczeństwa. W 1965 r. jeszcze 90 proc. francuskich dzieci otrzymywało chrzest w Kościele katolickim, dziś zaledwie 30 proc. Sekularyzacja następowała stopniowo: najpierw było osłabienie praktyk, potem liberalizacja doktryny i rezygnacja z sakramentów inicjacji chrześcijańskiej, aż w końcu całkowite porzucenie wiary.

Ogłoszony przez Papieża Franciszka miesiąc misyjny może być okazją do przełomu. Wielu chrześcijan, w tym również pasterzy Kościoła, nie potrafi wyciągnąć wniosków z obecnej sytuacji. Jak mówi, cytowany przez Famille Chrétienne biskup, w wielu miejscach Kościół ogranicza się do terapii paliatywnej, a tymczasem trzeba dokonać wyborów misyjnych i profetycznych. Francja jest nie tylko krajem misyjnym, ale również swoistym laboratorium ewangelizacji, które ma odkryć, jak przekazywać wiarę w zsekularyzowanym społeczeństwie.

Wskazuje na to również bp Michel Dubost, dyrektor Papieskich Dzieł Misyjnych w tym kraju.

“Wiążę z tym nadzwyczajnym miesiącem misyjnym wielkie nadzieje - powiedział Radiu Watykańskiemu bp Dubost. - Papież zawsze chciał od nas byśmy stali się Kościołem wychodzącym na zewnątrz, Kościołem misyjnym. Słusznie też twierdzi, że nie wystarczy tylko być przekonanym o swej misyjności. Ta misyjność musi być rozpoznawalna na zewnątrz. Największą zaś przeszkodą w naszej misji jest brak świętości. Bo ludzie święci promieniują swą wiarą i są misyjni, sami o tym nie wiedząc. A my nie wierzymy już, że Pan Bóg powołuje nas do świętości i to jest pierwsza przeszkoda w naszej misji.”