Doświadczenie wielu osób pokazuje, że odmawianie Koronki do Bożego Miłosierdzia w miejscach niebezpiecznych czy trudnych, gdzie dzieje się jakaś krzywda lub ludzie narażeni są na niebezpieczeństwo, przynosi nieoczekiwaną zmianę. Pierwsza taka modlitwa odbyła się w Łodzi, później za jej przykładem poszły inne miasta. Dziewięć lat temu dołączył do nich Lublin.

– Na początku było to jedno skrzyżowanie obok kościoła kapucynów na Poczekajce i jedno na Abramowicach. Grupka ludzi wyszła o godz. 15 na ulice, by modlić się Koronką do Bożego Miłosierdzia. W kolejnych latach skrzyżowań przybywało. Wiemy, że w naszej diecezji do Lublina dołączyły inne miejscowości – mówią Iwona i Jacek Wolscy z lubelskiej Diakonii Miłosierdzia Ruchu Światło–Życie.

Skrzyżowanie ulicy Abramowickiej z Głuską i Sierpińskiego w Lublinie przez lata należało do najbardziej niebezpiecznych w mieście. Mieszkańcy wielokrotnie zwracali się do władz miejskich z prośbą o przebudowę. Bezskutecznie.

– Mieszkamy w pobliżu i codziennie musieliśmy pokonywać to skrzyżowanie. Wyjazd z ulicy Sierpińskiego zawsze podnosił mi adrenalinę, tym bardziej że jechałam z dzieckiem, wioząc je np. do przedszkola. To na tym skrzyżowaniu od czterech lat zbiera się 28 września grupa ludzi i modli koronką. Po pierwszej takiej modlitwie okazało się, że miasto jednak przebuduje ulice. Dziś są tam światła. Pętla trolejbusów, która utrudniała wyjazd, została przeniesiona w inne miejsce, a skrzyżowanie przestało być niebezpieczne.

– Ktoś powie, że to przypadek, że akurat w czasie, gdy modliliśmy się na ulicy, miasto zdecydowało się na przebudowę. Może przypadek, ale my jesteśmy przekonani, że Boże miłosierdzie miało w tym swój udział – mówi Agnieszka Sawicka.

Jaką moc ma Koronka do Bożego Miłosierdzia, w swoim życiu doświadczyli Agnieszka i Daniel Sawiccy.

– Pamiętam z mojego dzieciństwa film o siostrze Faustynie. Bardzo zapadł mi w serce. Wtedy chyba pierwszy raz zetknęłam się z Bożym Miłosierdziem. Jednak dopiero doświadczenia dorosłego życia pokazały mi, jakim darem jest koronka – przyznaje Agnieszka. Wspólnie z mężem Danielem zaraz po ślubie postanowili zacząć formację w Domowym Kościele, wtedy pojechali też na rekolekcje, podczas których doświadczyli wielkiej mocy modlitwy koronką.

– Byłam wtedy w ciąży z pierwszym dzieckiem. Tuż przed wyjazdem na rekolekcje okazało się, że serce dziecka przestało bić. Mimo to wyjechaliśmy. Wspólnota otoczyła nas modlitwą i gdyby nie niemal namacalne doświadczenie Bożej opieki, nie wiem, jak przeżylibyśmy śmierć naszego dziecka. Modlitwa dała nam ukojenie i pewność, że śmierć to nie koniec – opowiadają Agnieszka i Daniel. Kiedy ponownie Agnieszka zaszła w ciążę, uchwyciła się Bożego Miłosierdzia. Koronką modliła się za nią też jej mama. Mimo różnych problemów Szymon urodził się zdrowy.

– Bałam się bardzo porodu, a po utracie pierwszego dziecka mój strach był jeszcze większy. Mimo to ufałam Bożemu miłosierdziu. Poród zaczął się o godz. 15, czyli w Godzinie Miłosierdzia, a kwadrans później urodził się nasz syn. Lekarze i położna byli zaskoczeni, że dziecko tak łatwo i szybko się urodziło. Wiem, że to wielki dar – mówi Agnieszka.

Kiedy powstawała lubelska Diakonia Miłosierdzia, czyli wspólnota ludzi, która zobowiązała się modlić koronką codziennie i służyć potrzebującym, Agnieszka i Daniel odnaleźli w niej swoje miejsce.

– Otrzymaliśmy za pośrednictwem Jezusa Miłosiernego tak wiele łask, że nie możemy o tym nie mówić. Modlitwa koronką stała się modlitwą naszej rodziny. Wspólnie z dziećmi, a mamy ich czworo, odmawiamy tę modlitwę. Wiemy, że w ten sposób ratujemy wiele dusz i sami możemy czuć się bezpiecznie – mówią małżonkowie. Przy czwórce dzieci, w tym bliźniakach, można poczuć zmęczenie po całym dniu.

– Kiedy dzieci dawały nam w kość i marzyliśmy o tym, by położyć je spać i mieć chwilę czasu dla siebie, kładliśmy je do łóżek i zaczynaliśmy odmawiać koronkę. Gdy kończyliśmy, dzieci już spały. To był kolejny znak Bożego miłosierdzia, jaki otrzymywaliśmy – mówią małżonkowie. Teraz nie mają wątpliwości, co robić, gdy zdarza się jakaś trudna sytuacja w życiu. Zaraz chwytają za różaniec i odmawiają koronkę.

– To artykuł pierwszej potrzeby w naszej rodzinie, rodzaj oręża do walki z przeciwnościami losu i sposób na pokój w sercu – przyznają małżonkowie.

Jak co roku z wieloma czcicielami Bożego Miłosierdzia wyjdą 28 września na ulice Lublina. To dzień beatyfikacji ks. Sopoćki – spowiednika św. siostry Faustyny. Wtedy na całym świecie ludzie modlą się za swoje miejscowości. Skrzyżowania ulic stają się miejscem świadectwa przez modlitwę i plakaty z wielkim czerwonym napisem „Jezu, ufam Tobie”. Modlitwa za miasto jest jednak w wielu miejscach praktykowana cały rok po cichu. W każdej miejscowości są miejsca, w które niechętnie zapuszczają się ludzie, miejsca szczególnie niebezpieczne czy miejsca, gdzie gromadzą się potrzebujący, jak choćby szpitale, domy dziecka, schroniska dla bezdomnych. Objęcie tych miejsc modlitwą zmienia ich oblicze. Z Koronką do Bożego Miłosierdzia Jezus związał wiele obietnic.

– Jedna z nich mówi, że każda Koronka do Bożego Miłosierdzia odmówiona z wiarą i ufnością, ratuje jakąś duszę. Każda! Nie jedna dziennie czy jedna tygodniowo, ale każda. Dla nas to odkrycie, ile dobra można wyświadczyć przez modlitwę, ilu duszom grzesznym i konającym w godzinie śmierci można pomóc. Ta świadomość nie pozwala być obojętnym – podkreślają czciciele Bożego Miłosierdzia.

Modlitwę za swoje miasto może zorganizować każda parafia czy wspólnota. Wystarczy 28 września o godz. 15 wyjść na ulice i pomodlić się koronką.

Miejsca wspólnej modlitwy zgłoszone w Lublinie:

Pod Bramą Krakowską
Lublin – skrzyżowania ulic:
1) al. Kraśnicka – Boh. Monte-Casino
2) Zana – Boh. Monte-Casino – parafia .pw. Niepokalanego Serca Maryi i św. Franciszka
3) Kunickiego – Głuska – parafia pw. MB Fatimskiej
4) Diamentowa – Romera – parafia pw. Miłosierdzia Bożego
5) Jana Pawła II – Filaretów
6) Choiny – Wojtasa
7) Choiny – Elsnera przy Wyższej Szkole Przyrodniczej – par. pw. A. Boboli
8) Koncertowa – al. Kompozytorów Polskich
9) przy krzyżu między ZUS a sądem – parafia pw. św. Józefa
10) na deptaku przy kościele pw. Świętego Ducha
koordynator: ks. B.Suszyło i Iwona i Jacek Wolscy
Diakonia Miłosierdzia – Ruch Światło–Życie

przy Krzyżu Misyjnym na skarpie przy ul. Tumidajskiego
parafia pw. św. Antoniego Padewskiego w Lublinie
koordynator: Ewa Kamińska

na skrzyżowaniu ul. Hutniczej i Łęczyńskiej
(przy przystanku MPK na Przyjaźni)
parafia pw. Matki Bożej Królowej Polski w Lublinie
koordynator: Maciej Morawski

na wiadukcie łączącym osiedle im. K. Lipińskiego z osiedlem Moniuszki.
parafia pw. Dobrego Pasterza w Lublinie
koordynator: ks. Andrzej Gruszka SCJ