Na stole lądują lody z malinami. Mniam! Za oknami pierwsze pomruki burzy, która wielkimi susami nadciąga nad Częstochowę. Cały ogród wydaje westchnienie ulgi. Błękit zamienia się w szaroburość, a spieczona ziemia spija łapczywie wielkie krople deszczu.

Przyjechałem do małych sióstr Jezusa, by porozmawiać o bezbronności. I wraz z siostrami Mariolą, Anną Urszulą i Kasią Anną powspominać małą siostrę Magdalenę. Od lat nie daje mi spokoju wskazówka, jakiej udzieliła młodym siostrom: „Nie bójcie się wyruszać na wszystkie kontynenty lekkie, lżejsze od mydlanych baniek”.

Tak żyła. Jej bezbronność rozbrajała ludzi i rozwalała mury nie do skruszenia. W tym roku minie 30 lat od jej śmierci i 80 lat od dnia założenia zgromadzenia.

Łap Go!

Widzę ją w każdym z domów małych sióstr. Figurka Maryi, która wypuszcza z rąk maleńkiego Jezusa, to najpiękniejsze wyobrażenie bezbronności Boga. „Łap Go, bo się potłucze!” – usłyszałem przed dekadą w rzymskim Tre Fontane w domu generalnym zgromadzenia, za kościołem stojącym w miejscu ścięcia Apostoła Narodów. – Małe bezbronne dziecko przypomina o charyzmacie dziecięctwa Bożego – wyjaśniała mi s. Zosia (dziś mieszka w Pewli, a jakże, Małej). – Figurka wygląda tak, jakby Jezus wypadał Matce z rąk. Jeśli Go nie złapiesz, to się biedaczek potłucze. Siostra Magdalena miała doświadczenie, o którym dowiedziałyśmy się bardzo późno. Przeżyła mistyczne spotkanie z Matką Bożą, która dała jej swe Dzieciątko. Żyła z Nim w wielkiej zażyłości. To jest bezbronny Bóg, który się daje.