Święty nie jest kimś, kto nigdy nie grzeszy; jedynym człowiekiem bez grzechu była Niepokalanie Poczęta Maryja Panna.

Święty to ten, kto ma takie zaufanie do Bożego miłosierdzia, że nie waha się rzucić się w jego ramiona, kiedy tylko uświadomi sobie, że popełnił grzech. Im bardziej jest święty, tym szybciej to robi!

Zawsze pojawia się pokusa, żeby skupić się na sobie, żeby współczuć sobie przy kolejnym upadku, żeby obwiniać się, że jeszcze raz popełniliśmy ten sam błąd. Możemy godzinami, miesiącami i latami rozpamiętywać naszą nędzę, nie chwytając za rękę, którą wyciąga do nas Jezus – bo On wyciąga ją zawsze i w każdej chwili! Tak łatwo przejść obok skarbu, zapominając, że jest tutaj dla nas!

Stopień ufności w Bożą miłość może być mierzony szybkością, z jaką po upadku chwytamy się miłosierdzia. Nie zostawiajmy ani chwili na działanie wrogowi, nie pozwólmy, aby swoimi śmiertelnymi sugestiami niszczył naszą duszę. Każdy grzech jest jak głębina, która nas wciąga, jeżeli nie powierzymy jej sercu Boga.

Wiadomo, że w kościołach jest coraz więcej pustych konfesjonałów z powodu braku chętnych do spowiedzi – pokutujących grzeszników – a coraz więcej pacjentów gabinetów psychiatrycznych. Są jednak diecezje, gdzie miłosierdzie jest głoszone z mocą, i tam oglądamy deszcz błogosławieństw i nawróceń. Liczba gwałtów, przestępstw, zabójstw, rozwodów, aborcji, uzależnień znacząco spada dzięki rozlewającej się łasce.

Zapłatą za grzech jest śmierć, jak naucza święty Paweł, lecz darem Boga jest życie wieczne (zob. Rz 6, 23).

*

Powyższy tekst jest fragmentem książki "Rewolucja miłosierdzia. Gdy Bóg przekracza granice". Autorka: s. Emmanuel Maillard. Wydawnictwo: Promic, 2019 r.