Choć od tamtej chwili minęły wieki, to we wsi Boronów pod Lublińcem Bractwo Różańcowe wciąż działa. To zadziwiające, jak długo może trwać taka tradycja. Ksiądz Werner Olejnik, proboszcz w Boronowie, przewraca ciężką okładkę księgi Bractwa. Są w niej nazwiska dzisiejszych mieszkańców Boronowa i ich przodków sprzed przeszło dwóch stuleci. Nazwisk są tysiące. Wpisy zaczynają się pod rokiem 1755. Ktoś, pewnie ksiądz, ładnie wypisał nazwiska, a ludzie podpisali się obok krzyżykami.

Choćby Eva Świerczowa, Marianna Wiatrkówna, Serafin Kraffczyk, no i Bartek Frania wraz z Sophią. Czyli Zośką, być może żoną Bartka. – Wiecie, że przewijają się tu te same nazwiska, które do dzisiaj mamy w parafii? Rodzina Frania do dziś mieszka niedaleko, bardzo fajni ludzie – mówi z pasją proboszcz. – Ciągle mamy też parafian o nazwiskach Świerc, Wiater, Krawczyk – tłumaczy. Te same nazwiska widać też kilkadziesiąt stronic dalej, w części współczesnej księgi. Tylko imiona zdarzają się nowsze: pojawiają się Adrianny i Janki. W czasie rekolekcji przed niespełna 13 laty do Bractwa wpisało się aż 631 osób. A parafia Matki Bożej Różańcowej w Boronowie jest niewielka, mieszkało w niej wtedy ok. 3 tys. ludzi.

Pół Różańca dziennie
Ale po co komu tego typu bractwa? Nie lepiej odmawiać Różaniec bez żadnych zobowiązań? No jasne, można. Ale niejednemu o wiele łatwiej nadać jakąś regularność swojej modlitwie, gdy wstąpi do takiej wspólnoty. W Bractwie Różańcowym trzeba wypełniać kilka warunków. Nie wydają się jakoś morderczo trudne. Najważniejszy: odmawiać 15 tajemnic różańcowych w ciągu tygodnia. Kiedy i o jakich porach? To bez specjalnego znaczenia. – Gdybyśmy na to popatrzeli statystycznie, to wychodzi niecałe pół Różańca na dzień – wyjaśnia ksiądz Olejnik. – Ludzie, którzy przed 13 laty wstąpili w Boronowie do Bractwa, zobowiązali się dodatkowo do uczestnictwa w Mszach świętych w pierwszą sobotę miesiąca. Członkowie Bractwa szczególnie mocno modlą się u nas o dobrą śmierć – wylicza.

Emerytowany nauczyciel Damian Gołąbek czasem odmawia Różaniec sam, a często z żoną, która też jest w Bractwie. Pisze książki o historii Boronowa. – W księdze Bractwa znalazłem też moich własnych przodków. W 1777 roku wpisał się do niej Ignacy Gołąbek z wioski Dębowa Góra. W dalszych latach zapisali się też jego syn Filip i wnuk Józef Gołąbek, który jest moim dziadkiem – opowiada.

Staliśmy, trzymając róże
Bractwa różańcowe powstawały także i wcześniej w różnych parafiach. We Wrocławiu dominikanie powołali je już w 1481 roku, w Krakowie w 1484 roku. Jednak właśnie w małym Boronowie najlepiej widać, jak Różaniec wiąże pokolenia prapradziadków z ich wnukami. Do Bractwa w Boronowie wstępowali ludzie z ogromnego obszaru. – Tylko w ciągu pierwszych dziesięciu lat zapisało się dwa tysiące ludzi ze 141 miejscowości – mówi Damian Gołąbek. – Są wpisy nawet z miasta Meit w Czechach, są wpisy z Raciborza, Byczyny i Piotrkowa Trybunalskiego. To okrąg o średnicy 200 kilometrów – mówi.

Ten rozmach był możliwy dzięki ojcom dominikanom z Bytomia, którzy w XVIII wieku opiekowali się kościółkiem w Boronowie. Bractwa różańcowe są propagowane właśnie przez dominikanów. – Dominikanie to jest zakon różańcowy. To się wiąże z objawieniami naszego założyciela, świętego Dominika – tłumaczy ojciec Stanisław Maria Kałdon, dominikanin z klasztoru w Warszawie.

To właśnie on przed kilkunastu laty wygłosił w Boronowie rekolekcje, po których Bractwo znów zaczęło żyć. Bo przed 1994 rokiem w księdze zieje spora przerwa. Zapisy urwały się na październiku 1910 roku, kiedy to wpisały się m.in. niejakie Józefa Rak i Franciszka Kowalski. Na szczęście jednak jeden z poprzednich proboszczów, ks. Eugeniusz Marcisz, w 1994 roku wpadł na pomysł, żeby zaprosić na rekolekcje dominikanina i odnowić Bractwo. To niezwykle celnie trafiło w potrzeby ludzi.

Irka Czernecka do dziś pamięta chwilę, gdy wstępowała do Bractwa. – To było wieczorem. Każdy z nas trzymał zapaloną świecę i pojedynczą, dużą różę. Koło mnie stali bardzo leciwi panowie Myrcik, dziś już nieżyjący, i Brol z Dębowej Góry. Oni też trzymali róże. Byłam wzruszona, zwłaszcza na ich widok – wspomina. Razem z Irką do bractwa wstąpił Karol, jej mąż. – Wstąpiliśmy do Bractwa ze swoimi intencjami: o jedność w rodzinie, o to, żebyśmy się zawsze dali Panu Bogu prowadzić po odpowiedniej drodze, i o powstrzymanie plagi pijaństwa – wylicza Karol. Czerneccy wypełniają zobowiązania Bractwa, modląc się razem. Zazwyczaj wieczorem. Czasem też w samochodzie, bo Karol jest pszczelarzem i nieraz jeździ z ulami po całym regionie. Często modlą się w intencji swoich wnuczek. – Ta modlitwa przynosi nam niesamowite wyciszenie – wyjaśnia Irka.

Od Bractwa bardziej modny jest dziś w Polsce Żywy Różaniec. Jego Róże to wspólnoty 20 ludzi, którzy codziennie przez miesiąc odmawiają Różaniec – jedna osoba jedną tajemnicę. Żywy Różaniec też promują dominikanie. Tu jednak większy akcent jest położony na wspólnotę. W Bractwie zobowiązanie do modlitwy ma bardziej indywidualny charakter.

Wspólnota z dominikanami
Na stole u Czerneckich leżą dwa dyplomy Bractwa Różańcowego. „Ciebie Najświętsza Mario Panno Królowo Różańca Świętego, Prawdziwa Boża Rodzicielko, biorę sobie za patronkę i opiekunkę” – głoszą wybite na dyplomie litery. – „I proszę Cię pokornie, abyś mnie wspierała w moich wszystkich potrzebach, teraz i w godzinę śmierci mojej”. Na pierwszym dyplomie widać imię i nazwisko Karola, na drugim Ireny.

– A wiecie, że jak mi żona umrze, to muszę jej dyplom odesłać do dominikanów w Krakowie? A jeśli ja umrę pierwszy, to ona odeśle mój – mówi wesoło Karol Czernecki i pokazuje pieczątkę z prośbą o odesłanie dyplomu na jego odwrocie.

Odsyłać dyplom po śmierci? Ale po co? – A po to, żeby za zmarłego członka bractwa modlili się też dominikanie! – odpowiada ojciec Stanisław Gołąb, dominikanin i opiekun Bractwa Różańcowego. – Odprawiamy wtedy za tego zmarłego Mszę świętą. Członkowie Bractwa Różańcowego należą przecież do naszej duchowej wspólnoty dominikańskiej. My się modlimy za osobę, która jest nam bliska – mówi.

Jeśli chcesz wstąpić do Bractwa Różańcowego, napisz : Ojcowie Dominikanie, Bractwo Różańcowe ul. Freta 10, 00-227 Warszawa. Twoje wstąpienie do Bractwa dominikanie potwierdzą listownie.