Historia zgromadzenia
Droga Zgromadzenia Najświętszych Serc związana jest z dwoma osobami: o. Józefem Marią Coudrin (1768-1837) oraz z s. Henryka Aymer de la Chevalerie (1767-1834), których Dobry Bóg prowadził przedziwnymi ścieżkami historii, by wreszcie połączyć ich w miłości Najświętszych Serc.

Pierwszy krok ku Nowej Wspólnocie uczyniony został 20 października 1800 roku, gdy ks. Coudrin wraz z dwoma innymi kandydatami złożył przyrzeczenia ubóstwa, czystości i posłuszeństwa, a Henryka Aymer wraz z czterema innymi siostrami złożyły czasowe śluby zakonne. W tym czasie kształtuje się również duchowy rys Wspólnoty: kult Najświętszych Serc oraz Eucharystii.

Wszystkie te drogi zmierzały do najważniejszego momentu: Narodzin Zgromadzenia w Wigilię Narodzenia Pańskiego - 24 grudnia 1800 roku, gdy o. Maria-Józef Coudrin i s. Henryka Aymer złożyli swoje śluby zakonne. Ten właśnie moment uważa się za moment powstania Zgromadzenia Najświętszych Serc - Wspólnoty o Dwóch Gałęziach: męskiej i żeńskiej, wyrastających z jednego pnia, a Założycieli nazywamy Dobrym Ojcem i Dobrą Matką.

Nowe Zgromadzenie pomimo czasów terroru i działania w konspiracji zaczyna rozrastać się bardzo szybko i mocno. Siostry z gorliwością oddają się modlitwie wstawienniczej i wynagradzającej za grzechy świata. Otaczają również swoją modlitwą braci Wspólnoty, którzy jak gorliwi apostołowie Najświętszych Serc przemierzali diecezje Francji głosząc misje i rekolekcje, pomagając w pracy parafialnej wśród ludu pozbawionego pasterzy, prowadzili diecezjalne seminaria duchowne. Założyciele odpowiedzieli również na wyzwania ówczesnego czasu. Siostry i Bracia rozpoczęli zakładanie bezpłatnych szkół dla dziewcząt i chłopców z ubogich rodzin, umożliwiając im w ten sposób edukację.

Fundamentalnym momentem w historii Zgromadzenia staje się zatwierdzenie Zgromadzenia w Kościele Katolickim przez papieża Piusa VII, które miało miejsce 10 stycznia 1817 roku. Zatwierdzenie to zostało potwierdzone bullą papieską "Pastor aeternus" z 17 listopada 1817r., w której nowa rodzina zakonna otrzymuje nazwę Zgromadzenia Najświętszych Serc oraz Wieczystej Adoracji Najświętszego Sakramentu Ołtarza.

Od samego początku w Założycielach trwało pragnienie, aby nowa Wspólnota mogła nieść światło Ewangelii na wszystkie krańce świata. Pragnienia te spełniają się 1826 roku, kiedy to wyruszają pierwsi misjonarze, udając się na archipelag Wysp Hawajskich. Od tego momentu rozpoczyna się nieustająca droga misyjnego wymiaru Zgromadzenia, która w szczególny sposób objawiła się blaskiem w takich postaciach jak: św. O. Damian de Veuster i o. Eustachio van Lieshout.

Zgromadzenie w Polsce
Każde drzewo składa się z korzeni, pnia i gałęzi. Korzenie Polskiej fundacji SSCC sięgają roku 1927, kiedy to Ojcowie niemieccy, którzy uprzednio pracowali w Duppau (obecnie na terenie Republiki Czeskiej) przybyli do ówczesnego Falkenheim (Sokołówka) na Dolnym Śląsku.

W latach dwudziestych naszego wieku do prowincji francuskiej wstąpił Polak Bolesław Wartałowicz, mając zamiar przeszczepić zgromadzenie na grunt polski. W 1929 r. zwerbował w kraju kilku chłopców do niższego seminarium we Francji, ale późniejsze plany, m.in. budowy klasztoru i rozpoczęcia formacji w naszym kraju pokrzyżowała wojna, a ojciec Wartałowicz zginął 14 lutego 1943 r. z rąk Gestapo w Nowym Dworze Mazowieckim.

Po wojnie w 1947 roku, Ojcowie niemieccy zostali zmuszeni do opuszczenia domu w Sokołówce k. Polanicy Zdroju. Dzieło swego poprzednika podjął o. Włodzimierz Zimoląg, który wraz z ojcami, przybyłymi później, zaopiekował się klasztorem prowincji niemieckiej "Christus Rex" w Sokołówce koło Polanicy Zdroju, który w ten sposób stał się kolebką prowincji polskiej.

W 1949 r. otwarto nowicjat, a w kilka lat później pierwsi rodzimi członkowie Zgromadzenia przyjęli święcenia kapłańskie. Na początku lat siedemdziesiątych polscy ojcowie udali się na misje do Polinezji Francuskiej, Peru i Zairu (obecnie Republika Kongo).

Polska prowincja Zgromadzenia Najświętszych Serc zatwierdzona oficjalnie została w 1983 r.
Obecnie na świecie, w 25 krajach, jest około 830 braci, w tym 60 z Polski.

Charyzmat
Nawiązując do pierwotnego celu naszego Zgromadzenia, pragniemy odtwarzać cztery okresy życia naszego Pana Jezusa Chrystusa:

Jego lat dziecięcych – zajmujemy się wychowaniem dzieci i młodzieży, m.in. przez: katechezę, prowadzenie różnych grup, świetlicy dla dzieci i młodzieży czy organizując bursę dla studentów;

Jego życia ukrytego – wynagradzając przez codzienną adorację Najświętszego Sakramentu zniewagi wyrządzane Najświętszym Sercom Jezusa i Maryi;

Jego życia ewangelicznego – poprzez głoszenie misji i rekolekcji parafialnych i młodzieżowych. Część naszych współbraci oddaje się pracy apostolskiej na misjach zagranicznych, np.: w Kongo, Mozambiku, Ukrainie, Indiach;

Jego życia ukrzyżowanego – praktyka dzieł chrześcijańskiego umartwienia;
Ponadto, celem naszego Zgromadzenia jest szerzenie nabożeństwa do Najświętszego Serca Jezusa i Niepokalanego Serca Maryi.