Duchowość:
Nasza duchowość polega:
1) na umiłowaniu i sprawianiu, by i inni miłowali Słowo Boże, jako esencjalny pokarm pozwalający żyć autentycznym życiem Bożym;
2) na umiłowaniu i sprawianiu, by i inni miłowali Jezusa Ukrzyżowanego, by znaleźć siłę do wzniesienia cierpienia ku Bogu w geście modlitwy uwielbienia i zbawienia.

Celem jest formacja autentycznych animatorów modlitwy i ofiary.

Naszymi wzorami, które kochamy i naśladujemy są:
1) Jezus Ukrzyżowany: Kapłan i Ofiara, byśmy i my ofiarowały się jako “ofiara żywa i miła Bogu” i pomagały w tym także i innym, gdyż to jest najpiękniejsza odpowiedź na nieskończoną miłość Bożą;
2) Matka Najświętsza: by nauczyć się od Niej dyspozycyjności na Słowo Boże i na Bożą Wolę (szczególnie w tajemnicach: Wcielenia i Odkupienia);
3) Święty Ojciec Pio z Pietrelciny: przykład modlitwy, ofiary i niesienia ulgi w cierpieniu. Czerpiemy z Jego duchowości rozważając jego listy i nauczanie przekazane ustnie naszemu Ojcu Założycielowi, który uformował się u jego boku.

Działalność
Działalność Apostołek Jezusa Ukrzyżowanego inspiruje się na dwóch promieniach wypływających z Serca Jezusa Miłosiernego. Promień czerwony symbolizuje MIŁOSIERDZIE, które rozważamy codziennie w medytacji Męki Pańskiej, wypraszamy słowami Koronki do Bożego Miłosierdzia i realizujemy wobec najbardziej potrzebujących, aby ich wesprzeć w ich cierpieniach fizycznych, moralnych i duchowych. Cierpienia ludzi, których spotykamy, przynaglają nas, aby wziąć w nich udział i mieć serce współczujące, zdolne do tego, by zrozumieć ludzkie doświadczenia i potrzeby. Promień blady jest symbolem PRAWDY, którą czerpiemy i odkrywamy w codziennej medytacji Słowa Bożego, a następnie przekazujemy innym (pojedynczym osobom, rodzinom i grupom), szczególnie w formie tzw. kręgów słuchania Słowa Bożego, podczas misji świętych, dni skupienia i rekolekcji.

Kontakt ze Słowem Bożym i doświadczenie dobroci i miłosierdzia Bożego czyni z ludzi świadków kształtując ich osobowość mocną w wierze i przenikniętą wielką miłością wobec Boga. Akceptacja i ofiarowanie własnego cierpienia za zbawienie braci oraz pomoc duszom w czyśćcu cierpiącym poprzez modlitwę, ofiarę i dzieła miłości jest aktem niezwykle szlachetnym i przepojonym miłosierdziem. Z życia ukrytego w Bogu wypływa miłość do bliźniego, troska o jego zbawienie i o budowanie Kościoła. Ta miłość przynagla nas do apostolatu, który konkretyzuje się poprzez uczynki miłosierdzia względem ciała: praca w szpitalu, odwiedziny chorych, stołówki dla ubogich itp.

Historia
Nasz Ojciec Założyciel, Domenico Labellarte, asymilował duchowość Ojca Pio w latach od 1943 r. do 1968 r. W nocy 23 września 1968 roku Ojciec Pio zmarł. Rano od godziny 8.00 do 8.30 Pan pozwolił, by nasz Ojciec pozostał przy trumnie zupełnie sam, zatopiony w modlitwie. To pół godziny wystarczyło, by doświadczył silnego natchnienia: „Skompletuj Dzieło o tajemnicę Odkupienia, Śmierci i Zmartwychwstania naszego Pana Jezusa Chrystusa, którą widziałeś realizującą się we mnie!”. Było to zaproszenie świętego Brata Kapucyna, by szukał osób, które byłyby przedłużeniem duchowości zaczerpniętej od niego, osób, które kochałyby i pomagały innym kochać modlitwę i ofiarę.

W ten sposób narodziła się idea założenia dwóch gałęzi zakonnych żyjących tym samym charyzmatem: Apostołów i Apostołek Jezusa Ukrzyżowanego, które miały uzupełnić Dzieło „... w służbie Bożego Miłosierdzia” , składające się do tej pory z dwóch Instytutów Świeckich: Służebnic i Sług Bożego Miłosierdzia.

Podczas, gdy pomysł dojrzewał na modlitwie, Ojciec Domenico czuł potrzebę, by ktoś potwierdził to natchnienie, czy realizacja go jest rzeczywiście wolą Bożą. W styczniu 1970 roku miał okazję spotkać Matkę Speranzę od Jezusa i rozmawiać z nią. W odpowiedzi na jego pytanie, Matka Speranza, ściskając mocno jego dłonie, odpowiedziała z siłą i entuzjazmem: „To tak!”, i po chwili ciszy dodała: „Przygotuj się do drogi na Kalwarię!...”. Ojciec pomyślał: „Widocznie chodzi o coś, co podoba się Bogu, i jest niemiłe szatanowi, dlatego napotkam na trudności”.

W tym czasie Pan przygotowywał już kamienie, na których chciał wybudować swoją budowlę. 12 września 1971 roku, podczas celebracji 25. rocznicy święceń kapłańskich Ojca Założyciela, dwie młode kandydatki (wśród których nasza Matka Generalna, Maria Saveria Palmisano) otrzymały habit zakonny pobłogosławiony przez arcybiskupa Bari, Enrico Nicodemo. Wkrótce wyjechały do Rzymu na swoją pierwszą misję, by służyć przyszłym kapłanom seminarium Collegio Capranica. Collegio Capranica uważane przez Założyciela „kolebką” Dzieła, odtąd stało się także „kolebką” dla Apostołek.
25 marca 1973 roku, sekcja zakonna Dzieła: Apostołowie i Apostołki Jezusa Ukrzyżowanego otrzymała zatwierdzenie kanoniczne z rąk biskupa pomocniczego Bari, Michele Mincuzzi.
Pan posyłał nowe powołania. W ten sposób narodziły się wspólnoty w Valenzano i w San Giovanni Rotondo.

W 1979 roku Apostołki zostały przyjęte w diecezji Palestrina, niedaleko Rzymu, dokładnie w Colle S. Pietro, gdzie poświęciły się aktywnościom apostolskim w parafii Matki Bożej Zawierzenia, współpracując z proboszczem w pracy duszpasterskiej, biorąc odpowiedzialność za utrzymanie i naukę w przedszkolu (założonym przez kard. Pietro Parente) oraz nauczając religii w szkole średniej.

Biskup Palestriny, Pietro Garlato, 20 listopada 1988 roku, w uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata, udzielił Apostołkom Jezusa Ukrzyżowanego zatwierdzenia kanonicznego, dzięki któremu stały się Instytutem Zakonnym na prawach diecezjalnych.

Instytut, rozwijając się i przyjmując nowe członkinie, także innych narodowości, zaczął rozwijać się także poza Italią. W 1991 roku Patriarcha Łaciński Jerozolimy, Michel Sabbah, poświęcił dom Apostołek Jezusa Ukrzyżowanego w Betlejem, w pobliżu Bazyliki Narodzenia, gdzie zostało zapoczątkowane istnienie Instytutu na ziemi Jezusa. W 1994 roku Matka Maria Saveria wyjechała po raz pierwszy na Filipiny na zaproszenie bpa J. Ramirez, i w 1995 roku trzy siostry rozpoczęły swoją działalność apostolską w dzielnicy Binondo w Manili służąc ubogim na stołówce parafialnej parafii św. Wawrzyńca Ruiz. Sześć miesięcy później były zmuszone przenieść się na południe Filipin, do Tugbok- Davao City, na wyspę Mindanao. Po roku pracy przy budowie klasztoru i kaplicy oraz domu dla opuszczonych i ubogich dzieci, 12 października 1997 roku arcybiskup Davao, J. E. Capalla poświęcił budynki. W 1997 roku w „Domu Maryi” w Częstochowie została poświęcona kaplica wspólnoty sióstr, które zajęły się organizowaniem dni skupienia, rekolekcji innych aktywności związanych z szerzeniem duchowości Ojca Pio.