Był jednym z siedmiu diakonów Kościoła rzymskiego za czasów papieża Sykstusa II. Pomimo, że wiele osób sławiło jego bohaterską śmierć wiadomości historyczne o nim są bardzo skromne. 

Według opisu męki Wawrzyniec był administratorem majątku Kościoła w Rzymie. W czasie prześladowań chrześcijan cesarz Walerian liczył, że Wawrzyniec przekaże mu wszelkie dobra należące do Kościoła. Diakon zgromadził natomiast cała biedotę Rzymu i przedstawił ją cesarzowi słowami: „Oto są skarby Kościoła”. Wzburzony Walerian skazał diakona na męczeńską śmierć. 

Mówi o. Stanisław Tasiemski, dominikanin. 

Wawrzyniec miał ponieść śmierć 10 sierpnia 258 roku. Ciało Męczennika pogrzebał św. Justyn, kapłan. Co roku wierni tłumnie gromadzili się wokół jego grobu. Jego imię włączono do kanonu Mszy św. i do Litanii do Wszystkich Świętych. Cesarz Konstantyn Wielki nad jego grobem w roku 330 wystawił bazylikę. Jeden z najdawniejszych formularzy liturgicznych, zwany Sakramentarzem Leoniańskim, posiada kilkanaście różnych tekstów na uroczystość św. Wawrzyńca. Z Rzymu kult męczennika przeniósł się na cały Kościół. 

Kult Wawrzyńca wcześnie rozprzestrzenił się także na ziemie polskie. Jest patronem Hiszpanii i Norymbergi, diecezji pelplińskiej i Wodzisławia Śląskiego. 

W ikonografii św. Wawrzyniec przedstawiany jest jako diakon w dalmatyce, czasami jako diakon ze stułą. Jego atrybutami są: księga, krata, palma, otwarta szafka, a w niej księgi Ewangelii, sakiewka, lub zwój.