Można powołanie zagłuszyć, udawać, że Bóg nie wołał, wybrać coś innego, ale czy wtedy będzie się szczęśliwym? – zastanawia się s. Agnieszka, od ponad 2 lat w klasztorze, wcześniej skończyła pedagogikę. Podobnie było w jej życiu i kilku innych nowicjuszek Sióstr Służebniczek Najświętszej Maryi Panny Niepokalanie Poczętej. Nowicjat odbywają w domu prowincjalnym w Leśnicy.

Nie ma jednakowej recepty na powołanie. Ilu powołanych, tyle indywidualnych zaproszeń Boga. Tyle zmagań, trudności, pytań... zanim młoda dziewczyna zapuka do klasztornej furty. – Bóg nie był wobec mnie nachalny. Był cierpliwy, gdy próbowałam inaczej ułożyć sobie życie. Minęły lata, zanim zgodziłam się na Jego wolę – opowiada s. Bogusława i dodaje: Zgodzić się z Bogiem to wybrać naprawdę szczęśliwe życie. Inaczej można je przegrać.

Ty nie pasujesz do klasztoru
Czasem dziewczyny zmagały się z dziwnym stereotypem siostry zakonnej. – Wydawało mi się, że one muszą być smutne, poważne, spięte i bez uśmiechu na twarzy. Ja jestem pełna życia, więc mi mówili: ty nie pasujesz na zakonnicę. Dziś widzę, jak bardzo się mylili – mówi cały czas uśmiechnięta s. Anna. Podobnie u innej nowicjuszki, s. Justyny. – Masz być adwokatem, wszędzie cię pełno, a chcesz się zamknąć za murami – ostrzegali znajomi i bliscy. – Warto jednak zaryzykować, przecież z Bogiem nigdy nie można przegrać życia.

Nie jeden raz decyzja o wstąpieniu do klasztoru przyszła wtedy, gdy życie układało się jak najlepiej. – Miałam dobrą pracę – mówi s. Katarzyna. – Studiowałam w Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie, spotkałam fantastycznego chłopaka. Gdy życie zaoferowało mi tak wiele, kusiło wspaniałą perspektywą, postanowiłam, że nie zmienię decyzji – opowiada historię swojego powołania s. Karolina. – Zaryzykowałam. Ale to była najcudowniejsza decyzja. Bóg jest szalony w miłości, więc potrzebuje czasem szaleństwa ze strony człowieka.

Dlaczego coraz mniej dziewcząt decyduje się na życie w klasztorze? – Ludzie boją się trwałych relacji, nie podejmują radykalnych, wiążących na całe życie decyzji. Kryzys powołań odzwierciedla poniekąd kryzys człowieka – szuka przyczyn s. M. Dalmacja, kierująca domem rekolekcyjnym „Betania”. Mówi, że pisze przez Internet czy rozmawia telefonicznie z wieloma dziewczynami. – Kiedy proponuję przyjazd i rozmowę, zwykle odmawiają. Bo rozmowa w cztery oczy nie jest tak łatwa jak anonimowość Internetu – mówi s. M. Dalmacja, która ma za sobą pracę na Ukrainie i w szkole.

Siostry „od kuchni”
Do Leśnicy można przyjechać na rekolekcje w ciszy lub bez niej. Można również przyjechać i zobaczyć, jak żyją siostry, bez udziału w rekolekcjach. – Wystarczy tylko napisać lub zadzwonić. Wtedy każda dziewczyna może zobaczyć, jak żyjemy, jak wygląda nasz dzień, nasza praca – zaprasza s. M. Wirgilia, mistrzyni nowicjatu.

Tak było jak w przypadku s. Marii. – Często przyjeżdżałam na rekolekcje. Ale częściej wpadałam do klasztoru bez zapowiedzi. Chciałam zobaczyć życie zakonne „od kuchni”. I coraz bardziej mnie ono pociągało – wspomina swoją drogę do zakonu. Chciała mieć dom, męża i dużo dzieci. Mama często jej mówiła: żebyś tylko nie myślała o klasztorze! Gdy zdecydowała się wstąpić, nie odzywała się dwa tygodnie. – Bóg prowadzi różnymi drogami. Trzeba mieć tylko otwarte oczy i serce – radzi nowicjuszka.

Jeśli ktoś myśli, że życie za murami klasztoru jest szare i smutne, musi za nie wejść. – Tu jest poświęcenie i radość. Radość szczęśliwych ludzi. I nie jest to szczęście wymuszone albo udawane – przekonuje s. Kinga. Zanim wstąpiła do klasztoru, miała propozycję ciekawej pracy.
Co mają zrobić dziewczyny, które czują powołanie, a boją się zapukać do klasztoru? – Czasem warto poczekać, przekonać się. Ale czasem trzeba zaryzykować. Rzucić się w tajemnicę, wiedząc, że nie spadnie się na bruk – szuka porównań s. Angelina. – Zgodzić się na Boga to przecież wygrać życie.

Siostry opowiadały godzinami. Z uśmiechem, żartem, czasem bardzo poważnie. Różne drogi do klasztoru, różne historie życia, różnie Bóg powoływał. Tylu szczęśliwych ludzi w jednym miejscu nigdy nie spotkałem. Jadąc do Leśnicy, nie wiedziałem, z kim będę rozmawiał, kogo spotkam. A znalazłem się w gronie jedenastu nowicjuszek, które w kaplicy śpiewały przy gitarze, opowiadały o powołaniu z uśmiechniętymi oczami i w końcu biegiem poleciały na adorację. – Jeśli ktoś zgodzi się na życie zgodne z wolą Boga, to On zawsze będzie się do niego uśmiechał – powiedziała na koniec s. Marta.

Kontakt z siostrami:
e-mail: betania@sluzebniczki.pl lub telefonicznie: 514 347 268 oraz 077 404 83 30. Więcej na stronie: www.sluzebniczki.pl.

Najbliższe spotkania: od 13 do 15 marca (dla klas I i II gimnazjalnych), czuwanie dla maturzystów w nocy z 27 na 28 marca, od 24 do 26 kwietnia (dla dziewcząt z klas III gimnazjum i starszych), dialogi o powołaniu od 22 do 24 maja ( dla dziewczyn od 17. roku życia) oraz od 12 do 24 czerwca (dla dziewcząt z klas VI szkół podstawowych).

Adres: Dom Prowincjalny, 47 – 150 Leśnica, ul. Klasztorna 2.