Od narodzin do śmierci każdy z nas znajduje się w drodze. Pismo Święte wielokrotnie podkreśla wartość pielgrzymowania do miejsc świętych: tradycja nakazywała, aby Izraelita udawał się z pielgrzymką do miasta, w którym była przechowywana Arka Przymierza, albo by nawiedzał sanktuarium w Betel (por. Sdz 20,18) lub w Szilo, gdzie została wysłuchana modlitwa Anny, matki Samuela (por. 1 Sm 1,3). Poddając się dobrowolnie nakazom Prawa, także Jezus wraz z Maryją i Józefem, udał się jako pielgrzym do świętego miasta Jeruzalem (por. Łk 2,41). Bardzo wielu wiernych pogłębia swą religijność, podejmując wędrówkę, której celem jest miasto świętych Piotra i Pawła, Ziemia Święta lub stare i nowe sanktuaria poświęcone Maryi i Świętym.

Pielgrzymka zawsze była ważnym wydarzeniem w życiu chrześcijan, przybierając w kolejnych epokach różne formy. Jest symbolem indywidualnej wędrówki człowieka wierzącego śladami Odkupiciela: jest praktyką czynnej ascezy i pokuty za ludzkie słabości, wyraża nieustanną czujność człowieka wobec własnej ułomności i przygotowuje go wewnętrznie do przemiany serca. Przez czuwanie, post i modlitwę pielgrzym postępuje naprzód drogą chrześcijańskiej doskonałości.

Celem pielgrzymek są sanktuaria, miejsca szczególnego kultu i pobożności. W Starym Testamencie terminem "sanktuarium" określano teren kultu, ołtarz, świątynię. Obszar dookoła budowli świątynnej traktowano jako teren zastrzeżony wyjęty spod prawa cywilnego i świeckiego użytku. W chrześcijaństwie z terminem tym łączono zarówno zdziałanie cudu, sławę danego wydarzenia, obecność sławnych obrazów, figur czy relikwii, jak i pielgrzymowanie z dalekich stron. Współczesny renesans pielgrzymek stanowi dla każdego, kto podejmuje ten trud, szansę ożywienia religijnego i doświadczenia Kościoła jako wspólnoty w drodze. Jan Paweł II, sam podejmując trud pielgrzymowania, wskazuje na ewangelizacyjny wymiar każdej pielgrzymki.