Podobnie zresztą jak jego imiennik był waleczny i stanowczy. Te dwie cechy w szczególny sposób wyróżniały jego biskupią posługę.

Od pierwszych lat młodości poświęcił się służbie Bożej. Po śmierci świętego Achilla został wybrany biskupem rodzinnej Aleksandrii. W tym czasie zaczęła się już szerzyć nauka Ariusza. Gdy pierwszy raz ogłosił on publicznie swoje poglądy negujące współistotność i równość Trójcy Świętej, Aleksander zwołał synod, na którym nauka Ariusza została potępiona.

Postanowienia tego synodu, potwierdził sobór powszechny, zebrany w Nicei w roku 325. Niestety, mimo tego, arianizm podzielił Kościół. Dochodziło do wzajemnego rzucania klątw, do wojen i prześladowań. Dopiero za cesarza Teodozjusza Wielkiego nastąpił upadek arianizmu, a sobór w Konstantynopolu w roku 381 uroczyście potwierdził wszystkie uchwały soboru w Nicei.

Św. Aleksander zasłynął nie tylko jako żarliwy obrońca wiary, ale również doskonały administrator i duszpasterz. Wystawił w Aleksandrii największy kościół ku czci świętego Teonasa.

Do naszych czasów zachowało się 70 listów Aleksandra do różnych hierarchów, które stanowią cenne źródło dokumentalne dla poznania ówczesnych dziejów. Biskup zmarł w 326 roku. Jego następcą został święty Atanazy.