Jej ojciec był hrabią i panem na zamku Lützelburg. Gdy Kunegunda skończyła dwudziesty rok życia, wydano ją za bawarskiego księcia Henryka, który w 1002 roku został niemieckim monarchą, zaś 12 lat później władcą Świętego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego.

Henryk wraz ze swą małżonką złożyć miał ślub czystości dziewiczej, a gdy zbliżała się jego koronacja na króla, nalegał, by koronowano także Kunegundę. Tego uroczystego aktu w katedrze w Padeborn dokonać miał arcybiskup Moguncji i także późniejszy święty - Willigis. Koronę cesarską wręczył natomiast Henrykowi sam papież, Benedykt VIII, podczas specjalnej ceremonii w 1014 roku.

Kunegundzie, która wszystkie swe prywatne kosztowności przeznaczyła na dzieła dobroczynne, zawdzięczamy między innymi powstanie diecezji i katedry w Bambergu, a także wielu klasztorów – w tym benedyktyńskiego opactwa w Kaufungen, w którym zresztą po śmierci męża żyła jak zwykła, uboga mniszka.

Zmarła 3 marca 1033 roku. Jej ciało złożono obok ciała Henryka w prezbiterium katedry w Bambergu. Autorem widocznego na ilustracji niezwykłego relikwiarza, w którym spoczęły szczątki doczesne małżonków jest genialny, późnogotycki rzeźbiarz - Tilman Riemenschneider.

- Całe życie św. Kunegundy można opisać jednym zdaniem - mówi Michał Gryczyński z redakcji „Przewodnika Katolickiego”:

Św. Kunegunda uchodzi za patronkę ciężarnych kobiet oraz chorych dzieci.